Throwback Friday!

Na het weekend is het natuurlijk weer tijd voor een stageweek. Deze donderdag kregen we terwijl we even zaten te relaxen na een dag stage op de veranda het wilde idee om eens naar Wakiso te gaan. Om te kijken of er daar meer soorten groente en fruit zouden zijn. Op het moment dat we stonden te wachten aan de kant van de weg op een taxibusje waar me zouden kunnen gaan, kwam daar een auto aan die stopte. En nee, dit was niet weer zomaar iemand die ons een lift aanbood, het was Justus, de directeur van de school. Ook hij was onderweg naar Wakiso om daar zijn groenten te kopen,  wij konden met hem meerijden en hielp ons de juiste kraampjes te vinden. Daarnaast liet hij ons kennis maken met een nieuwe groente, namelijk ‘dodo’. Na een korte instructie hoe we dit klaar moesten maken ging Manon thuis vol goede moed aan de slag. ‘Snijd het in héle kleine stukjes, kook het in water, wacht tot het water verdampt is en meng het door de rijst.’ Nadat we ervan overtuigd waren dat de stukjes nu wel klein genoeg waren gooiden we het in de pan en kon het koken beginnen. Een pan vol water met dodo stond te borrelen op het vuur, op het moment dat we een bezoek kregen van Kizza, eén van de jongens van de school uit P7. Het Uno-spel is bij deze jongens en zijn andere 3 broers flink aangeslagen. En daarom kwam hij dan ook even langs om hierom te vragen, zodat hij het ook zijn zussen en andere broer die niet meer op de Bondekoschool zitten kan leren. En daar zeggen wij natuurlijk geen nee tussen. Tevens maakten wij van deze gelegenheid gebruik. Kizza is namelijk een wijze jongen en vraagt ons dan ook vaak kritische vragen met betrekking tot het huishouden.

‘Zeg, waarom leg je die vork zomaar op tafel? Denk je dat de tafel schoon is?’

‘Denken jullie dat de muggen niet door het open raam vliegen? Je moet het raam dicht doen hoor.’

Dit was het moment om hem te vragen of onze kookkunsten nog steeds de goede kant op gingen. Conclusie: Veeél te veeél water en veeél te grote stukken gesneden…. Oké en wij dachten nog goed bezig te zijn. Na deze bevestiging werd de hoop op een lekker smakend, nieuw maaltijdje al iets minder. En ja, dit bleek ook. Vies is het niet, maar lekker is anders.

De volgende dag, vrijdag is het weer tijd voor een assembly. Na de presenting van eén van de klassen spreekt ook de leraar, die ‘duty-of-the-week’ is vaak de kinderen even toe. Hierbij worden taken van de kinderen benoemd en wat er nog beter kan, om de regels te verduidelijken. Tevens werden de kinderen deze keer ook aangesproken over het feit dat ze ‘rainbowvillage’ bezoeken, of terwijl ons opzoeken. De kinderen werden hier hard over aangesproken, waar we beide erg van geschrokken waren. Want als dit het geval is, zouden we ons dat kunnen inbeelden aangezien we namelijk bij de leraren wonen en zij natuurlijk ook behoefte hebben aan privacy. Ondanks dit hadden we nog niet eerder vernomen dat dit een issue was en tevens wanneer de kinderen bij ons huisje waren, reageerden de leraren gewoon op de kinderen, kwamen even nieuwsgierig kijken, leenden een fiets of vragen ze even om hulp voor het slepen van jerrycans. Na deze toespraak waren we er beide van ontdaan en besloten we om hierover met de directeur in gesprek te gaan. In dit gesprek kwamen nogmaals verschillende punten naar voren waaronder de privacy van de leraren en de angst voor kidnapping wat hier speelt. Beide heel begrijpelijk, maar we hadden gewoon graag gewild dat dit met ons gecommuniceerd was in plaats van dat alleen de kinderen nu een toespraak kregen. We voelden ons nu namelijk schuldig tegenover de kinderen. Sharon kon zich natuurlijk niet goed beheersen en het was dan ook niet moeilijk om voor de kinderen te zien dat er gehuild was. ‘Teacher, how are you?’ ‘I’m fine, how are you?’ ‘I don’t think you are fine.’ Dat deze kinderkoppies het ook zagen maakte het niet veel gemakkelijker en beide waren we dan ook maar al te blij op het moment dat deze dag voorbij was.

Zaterdag, weekend! Na de dag van gisteren besloten we om deze dag iets leuks te gaan doen, samen met eén van de leraren gingen we erop uit. We hadden verschillende dingen genoemd wat ons wel interessant leek, waarop hij een heel dag- en nachtprogramma had opgesteld. De dag begon met een bezoekje aan eén van zijn vrienden, een kunstenaar. Na weer een reis in een taxibusje richting de stad en een boda boda tochtje, waarbij we ons onderweg afvroegen waar we nou toch weer heen gingen gehad te hebben gingen we opzoek naar het huis van de vriend. Het was even zoeken, maar daarna was het juiste huis gevonden. Alleen bleek de vriend nergens te bekennen. Zijn vrouw en kinderen waren er wel, dus konden we wel de prachtige schilderijen bewonderen. Na enige tijd gewacht te hebben en geprobeerd te hebben contact te zoeken met de man hebben we onze toch maar vervolgd. De beste man had waarschijnlijk een leuke avond gehad, en niemand wist op dit moment waar hij was, hij zal wel weer bovenwater komen.

De tocht werd vervolgd bij voet, richting het centrum van de stad. Het volgende punt zou namelijk Lake Victoria zijn. Om hier te komen moesten we echter eerst een taxibusje richting Entebbe vinden. Nadat we de plaats van bestemming hadden bereikt was het eerst even tijd voor een chapati om onze magen weer te vullen. Wat zouden we zijn in dit land zonder chapati? Met de goed gevulde magen gingen we weer op pad en liepen we richting het meer. Waar de geur, of nouja stank van veel vis ons tegemoet kwam. Overal om ons heen werd vis verkocht en deden de verkopers dan ook hun best om ons een visje te verkopen, maar helaas deze Muzungu’s zijn geen visliefhebbers, tot ziens.

Als echte toeristen was het voor ons tijd om op in een bootje over het meer te varen. De leerkracht regelde voor ons een bootje. Maar besloot zelf aan de kade te blijven. Behendig klommen wij het bootje in. Waar een hele familie klaar zat voor een fotoshoot met persoonlijke fotograaf. Nadat we een veilig plekje hadden gevonden was het tijd om te gaan. We wisten niet hoe lang deze boottocht ging duren. Maar al snel kwamen we erachter dat we alleen even een stukje heen en weer gingen varen. Het uitzicht was ondanks het kleine stukje heel mooi. Na deze korte boottocht konden we weer veilig voet aan wal zetten. Om vervolgens naar een strandje te gaan lopen. Het was een gezellig strandje waar we heerlijk hebben bootje gebaat. Nadat we terug liepen naar onze grote vriend zat hij al lekker aan een halve liter bier. Inmiddels vond deze grote vriend het ook tijd voor ons om te gaan eten. Hij had zich laten vertellen dat de kip hier goed te eten was. Dus deze moesten wij dan maar even gaan proeven. Zo gezegd zo gedaan! En inderdaad de kip was prima te eten. Na een tijdje te hebben gezeten was het tijd om weer naar huis te gaan. Er stond immers ook nog een activiteit voor de nacht op het programma. En hiervoor moest eerst nog even wijn gehaald worden bij de supermarkt. Om vervolgens thuis even uitrusten. Om ’s avonds weer richting de stad te vertrekken. En het Afrikaanse nachtleven van Kampala te gaan ontdekken. Inmiddels waren we niet meer met zijn drieën, maar was er een extra Sharon aan ons groepje toegevoegd. Vol spanning wat de nacht ons zou brengen stapten we de club binnen. Die er tot onze verbazing super mooi uitzag. En wat betreft grote niet overeen kwam met de club in Hoogenveen en Wolvega. We gingen zitten in een donker hoekje. Waarnaar we ons beiden afvroegen of we hier de hele avond zouden blijven zitten of dat er ook nog wat beweging in zou komen. Nadat er wat meer mensen in de club kwamen begonnen meer mensen te dansen op de plek waar ze ook zaten. En wat voor dansen? Iedereen werd natuurlijk lekker geschuurd. Waarop wij ons afvroegen of dat een stel was, maar onze vraag al snel beantwoord werd wanneer er weer met heel iemand anders geschuurd werd. Dat schuren doe je gewoon met iedereen blijkbaar. Na enige tijd had de helft van de club wel door dat er ook Muzugu’s aanwezig waren. En wilde ze graag even met deze twee Muzungu’s praten. Maar wanneer het gesprek te lang duurde riep sharon: ‘’Manon! We gaan nu naar beneden en daar dansen’’. Ook waren de mensen onder de indruk van de danskwaliteiten van deze Muzungu’s . Want de meeste Muzungu’s kunnen niet dansen. Deze complimentjes staken we maar gauw in onze zak. Na een paar uurtjes was het toch weer tijd om naar huis te gaan. Wij hadden namelijk het idee dat onze grote vriend en Sharon nummer 2 het wel weer gezien hadden. We sprongen samen op een boda om vervolgens weer in rainbowvilage in ons bedje te duiken. Het was een geslaagde en gezellige dag.

Zondagmorgen half tien, Teacher Sharon and Teacher Manon ontwaken van een nachtje stappen. Manon ziet dan een schaduw voor het slaapkamerraam en Sharon neemt toch even een kijkje bij de deur. Ja, het eerste bezoek ik gearriveerd, maar zij hebben in de gaten dat de teachers nog niet ontwaakt zijn en Sharon ziet hen weglopen. Prima denken we, dan kunnen wij in onze pyjama, met ons haar in een knot lekker op de veranda in de zon een ontbijtje eten. Maar het duurde niet lang tot de visite terugkwam en de kinderen uit Manon haar klas hun ‘teacher’ in deze heerlijke outfit zagen. Ook dit hadden ze vrij snel in de smiezen, waardoor het bezoek maar kort bleef, heerlijk!

Deze middag hadden we een afspraak met kinderen van de school om op huisbezoek te gaan. Dit gezin heeft niet eén of twee kinderen op de school maar vijf. En nee, dat zijn nog niet alle kinderen van de school, ook zijn er al enkelen ouder. Om 13:00 spraken we bij de kerk af, de kinderen zouden ons daar oppikken. Natuurlijk waren wij keurig op tijd en een Muzungu bij een kerk blijft niet onopgemerkt. Voor we het in de gaten hadden zaten we al in de kerk. En al snel kwamen de kinderen ook, zij namen plaats naast ons en vertelden dat hun moeder mee zou zingen in het koor. Er werden namelijk Easter carols gezongen door zes verschillende koren. Zelf wisten we niet dat dit kerkbezoek ook zou gebeuren, maar we zouden vast na de dienst met de kinderen mee naar huis gaan.

We namen plaats voor in de kerk, want ja zo kon je dan je moeder goed zien. Wel frapant vonden we het dat de kinderen niet echt hun zondagse kleren aan hadden, want dat is hier wel een dingetje.  Het jongste meisje ging dan ook even weg en kwam terug in een jurkje. Ditzelfde voor eén van de andere jongens. Na een uur begon de dienst dan eindelijk, alles op zijn tijd. Ook tijdens de dienst werden we opgemerkt en werd er enkele keren een woordje richting ons gedaan. De dienst was dan ook in het Lugandees, dus voor ons erg interessant, af en toe werd er dan een vertaling gedaan onze kant op. Maarja, het duurde en het duurde. Koor naar koor kwam op en ging af, uur naar uur verstreek. We vroegen ons nu toch een beetje af hoelang het nog ging duren. Dus vroegen we eén van de kinderen, als antwoord kregen we ‘It’s about to.’ Tja, als ze dat hier zeggen weet je wel hoe laat het is, dat gaat nog even duren. Inmiddels was het vier uur en zaten we dus al drie uur op de houten bankjes.. onderling zaten we te bedenken hoe en of we het konden maken om de kerk te verlaten, want ongemerkt weglopen, dat lukt ons als blanken hier niet.

Toch bleven we nog maar ‘even’ braaf zitten. Toen er om half zes een soort van verloting van afbeeldingen van Jezus begon waren we toch wel een beetje klaar met het Lugandese gebrabbel en op het moment dat het eerste koor opnieuw de kerk in kwam met nieuwe kleren en opnieuw ging zingen was dat het moment waarop we plaats namen naast de oudste van de kinderen van de school. ‘Zeg, zouden we nu misschien ook weg kunnen?’ ‘Ja, kom we gaan naar ons huis.’ Hè hè, eindelijk!! Vijf uur verder, eindelijk aangekomen bij het huis van de kinderen. Het was aandoenlijk om te zien hoe ze thuis verschillende dieren houden. Hier een hokje met wat varkens, hier een hokje met de biggen, een hokje met vogels en een koe. Na een rondleiding op ‘de boerderij’ was het natuurlijk tijd voor een potje UNO, tijdens het spelen zag Sharon eén van de jongens met een emmer op weg gaan naar de koe, waar hij vervolgens plaats nam onder de koe om haar te melken. Het potje UNO werd even op pauze gezet om naar dit aandoenlijke tafereeltje te kijken. Helaas werd het al snel donker en was het voor ons dus tijd om naar huis te gaan.. tja die kerkdienst was een beetje jammer.. Eenmaal thuis besefte we ons ook dat het voor de kinderen ook helemaal niet gepland was om de dienst bij te wonen, en was dat de reden waarom ze naar huis gingen om zich om te kleden, ze wilden ons natuurlijk gewoon ophalen… Nouja, weer een hilarisch verhaal op zak en het huisbezoek doen we nog wel eens over.