Alles loopt altijd anders!

Voor deze zaterdag stond er een uitje naar een shoppingmall op het programma. Dit overdekt winkelcentrum is echt chique-de-frique. En bij het naderen van de shoppingmall voel je je als muzungu ineens niet meer alleen. Die zijn hier in overvloed te vinden. We begonnen de dag met een heerlijk kopje koffie en een lekker stukje taart, het leek wel een westers dagje winkelen. Vervolgens bezochten we al de verschillende winkels en hebben we als ware pabo-juffen ons uren vermaakt in een boekenwinkel. Waar we over elk mooi en informatief boek tegen elkaar zeiden: ‘Oh, dit zou mooi zijn voor de school, kijk eens dit is handig!’ Dit stelde nog niks voor tot we de wereldkaarten hadden ontdekt. Ja, maar dit zijn ze nodig!! We hadden immers nog wat geld in ons potje, van onze actie om hier te besteden voor de school. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het leuk zou zijn een kaart van Uganda, een kaart van Afrika en een kaart van de wereld te hebben en dan in verschillende klassen eén te hangen. Eén van de kaarten was alleen niet meer verkrijgbaar, maar wel in een ander filiaal. Geen probleem, deze enthousiaste juffen gaan daar wel even naar toe. In dit filiaal was ook nog een grote speelgoedafdeling… een goede voetbal, daar zouden we ze toch blij mee maken. Met een eindstand van 4 kaarten, een voetbal en een boek over vulkanen gingen we met gevulde tassen terug naar Kayunga.

Na een dag erop uit geweest te zijn is de tweede dag van het weekend weer vrij gehouden voor een kinderclub. En ja, hoor we hoefden niet lang te wachten of daar kwamen de eerste gasten al aan. Het driejarige jongetje liep rechtstreeks het huisje in, wist de weg naar de potloden en het papier en kwam weer naar buiten. Hij nam plaats op de grond en begon te tekenen. Inmiddels had een jongetje uit Manon haar klas lucht gekregen van het pannenkoeken maken en had haar gevraagd om dit ook eens te doen. Manon gaf hem samen met een vriendje van hem pannenkoekenles en als ware bakkers gingen ze aan de slag. Deze bakkunsten moest het thuisfront natuurlijk ook zien en beide namen ze er eentje voor hun moeders mee. De knutselclub ging op de veranda inmiddels verder, na een tijdje was dat knutselen toch wel een beetje vermoeiend en kroop het jongetje bij Sharon op schoot, waarna hij na enkele minuten diep in slaap was. Ze legde hem op het bankje, zodat ze verder met de anderen kon spelen. Wanneer het tijd was om te gaan moest hij wel even wakker gemaakt worden. Zijn broer gaf aan dat Sharon hem even een tik moest geven, nou dat leek haar niet zo’n goed idee. Maar wanneer zij hem lief wakker probeerde te maken, gebeurde er niks. Ook toen ze hem rechtop zette bleef het mannetje slapen. Na een beetje geschud begon hij dan toch te ontwaken en kon de optocht terug naar huis gaan. Deze avond stond in het teken van dansen. De sportdag die we organiseren wilden we graag openen met een openingsdans, en ja dan moeten we er natuurlijk wel eentje verzinnen. Na het liedje gevonden te hebben oefenden we tot s’avonds laat.

Deze maandag zou Sharon ook gaan dansen met de PP’s, de week erop was het namelijk aan hen om de viering te verzorgen en daarbij hoort een dans. Sharon had voor hen het liedje ‘waka-waka’ uitgezocht en begon met dansen. Manon die op dit moment in haar eigen klas zat merkte hoe moeilijk de kinderen het vonden om stil te blijven zitten en niet mee te zingen. Want ja, als je muziek hoort, dan hoor je toch te dansen. De volgende dag gingen we alle klassen rond om uitleg te geven over de funday (sportdag) om ze vast in te lichten hoe de middag zou verlopen, daarnaast introduceerden we alvast ‘Bondeko got talent’ wat we organiseren op de laatste dag van de term en tevens onze laatste dag. Tot slot presenteerden we tijdens deze bezoeken de wereldkaarten die we voor de klassen hadden gekocht en werd dit ontvangen door een enthousiast applaus of bewonderende kreten. Bijzonder om te zien hoe blij ze hiermee zijn, we denken dat geen klas in Nederland zo enthousiast zou reageren als de leerkracht met een kaart aan zou komen. Woensdag is het weer tijd voor de clubs, vandaag stond het acteren op het programma. Hierbij hebben we vooral veel gelachen en hadden de kinderen veel plezier. Voor de funday wilden we de kinderen graag wat juice geven en koekjes. Deze juice krijgen de kinderen ook op de birthdayparty’s en wordt gemaakt van een gekleurde poeder. Om dit te halen zouden we naar Wakiso moeten, maar waar in Wakiso en welk winkeltje dat wisten we natuurlijk niet. Dus bij wie moeten we dan zijn? Natuurlijk, onze Eva! Eva ging wel even met ons mee en weer samen in het busje gingen we op pad. Bij het woord winkeltje zie je waarschijnlijk iets anders voor je dan hoe dat er hier uit ziet. Het is meer een klein loketje met allemaal verschillende, opgestapelde dingen. Vanaf de buitenkant zou je dan ook niet denken dat ze hier iets verkopen wat je zoekt. Maar na het gevraagd te hebben kwam er dan wel degelijk iets tevoorschijn. Na alles binnen te hebben besloten we om met de boda terug te gaan. Sharon op een en Manon op een, Eva ging liever bij Manon op. Want ja Teacher Sharon is tooo fat. Inmiddels zijn we hier wel aan gewend en lachen we er om, maar kijken we er wel weer naar uit om niet constant dik genoemd te worden.

Op school kregen we het eten steeds minder goed weg en aten we dus ook minder. Beide merkten we hierdoor minder energie kregen en een beetje gaar en moe waren. Ondanks dit kregen we daarentegen wel weer energie van de kinderen en deden we dan ook ons uiterste best om de funday goed te organiseren. De laatste puntjes werden deze dag op de i gezet, want morgen zou het zover zijn. Waar we in Nederland normaal gesproken bij zo’n dag ingedeeld worden bij een spel, hadden we nu zelf met zijn tweeën de hele middag voor zo’n 260 kinderen georganiseerd. Ook dit maakt deze stage zo leuk en anders dan een gewone stage. Wel hadden we enige argwaan over het begrijpen van de spellen bij sommige leraren. Ondanks we hen de spellen een week van te voren hadden uitgelegd hadden we onze twijfels, maar hoopten we op het beste.

Jane, de vrouw die zelf boeken maakt om te verkopen en op deze manier geld te verdienen heeft ook twee boeken aan ons verkocht. Deze gebruiken we om kinderen dingen in te laten tekenen of te schrijven zodat we dit als een mooie herinnering mee kunnen nemen naar Nederland. Tijdens de speltijd gaat het boek dan ook vaak rond zodat verschillende kinderen er iets in kunnen tekenen of schrijven.

Vrijdag, de dag van de waarheid, de funday. ’s Ochtends waren we vooral druk om de laatste dingen klaar te zetten en de school te versieren met ballonnen en slingers. En een ladder of trapje om bij de hoogste paal te komen, dat zijn we hier niet nodig. Twee leerlingen die ons wel even willen helpen klimmen als aapjes in de paal en bevestigen de ballonnen. Nadat alle versiering was opgehangen was en wij onze Ugandese sportshirts aangetrokken hadden was het tijd om te beginnen met de onderbouw. Voordat de spelletjes gespeeld werden, werden we eerst nog even geschminkt en ook de kinderen. Hier is er geen schmink, maar waarom ben je ook schmink nodig als je het prima kan doen met gewone verf. Vervolgens was het tijd voor het groepjesverdelen. Dit was een beetje chaotisch. We hadden voor elk groepje een ketting gemaakt met een afbeelding erop. Zodat je kon zien bij wie je hoorde. Groepsleerkrachten probeerden de kinderen in lijnen te zetten maar door elkaar heen lopen was toch leuker bedachten de kinderen. Na een tijdje lukte het dan toch en waren alle groepjes verdeeld en kon de eerste ronde beginnen. De spelletjes gingen eigenlijk allemaal wel goed, maar op het moment van wisselen hadden sommige leraren hun eigen doordraai systeem bedacht waardoor het opnieuw een beetje een chaos werd. Als vliegende keeps, renden we rond en zorgden we ervoor dat elk team weer bij een spel stond dat het nog niet gespeeld had. Na enkele rondes gehad te hebben ging Sharon met een lerares alvast de juice maken zodat de kinderen deze konden pakken na alle spelletjes gespeeld te hebben. Nadat het eindsignaal klonk was er dan voor iedereen wat te drinken en een koekje en vervolgde hierop de prijsuitrijking. Het team giraffen waren de gelukkigen en waren de winnaars voor de onderbouw. Terwijl Sharon deze prijsuitreiking aan het doen was, was Manon inmiddels druk bezig om de spellen van de bovenbouw klaar te zetten zodat we daar mee konden beginnen. Ondanks dat ze van te voren in de pauze aan twee kinderen had uitgelegd hoe het veld er zou uit moeten zien. Hadden sommige leraren hier toch een ander idee over en maakten hun eigen indeling. Dan maar weer rennend naar de overkant waar het veld was om alles weer in de goede volgorde neer te leggen. Na enige vertraging was het dan ook tijd om te gaan beginnen. Ook hier was vormen van de groepjes een lastig karwei. Maar na enige hulp van de directeur had iedereen zijn groep en teamcaptain gevonden. Hier hadden de kinderen net zoals bij de onderbouw een ketting. Deze keer alleen met een Afrikaans land. Terwijl het startsignaal klinkt lopen er drie leerkrachten naar Sharon dat ze haar hulp nodig hebben. Want ze weten namelijk niet waar ze moeten beginnen. Gestrest probeert Sharon zo goed als ze kan iedereen te helpen. Hierdoor loopt de eerste ronde wel wat uit. Dan is het tijd om te gaan wisselen. Elk team heeft een eigen scorelijst met daarop de volgorde waarin de spellen gespeeld moeten worden. Omdat natuurlijk niet elk team op hetzelfde moment bij hetzelfde spel kan zijn. Sharon had voorafgaand aan de middag bij de teamcaptains, de kinderen uit de hoogste groep. Uitgelegd hoe het draaisysteem werkte. En de kinderen hadden dit na een aantal vragen ook prima begrepen. Een paar leerkrachten echter niet! En toen het tijd was om door te draaien stuurden zij ook verschillende team weg bij hun spel. En bedachten zelf welk team er op dat moment bij hun spel mochten zijn. Hierdoor klopte er uiteraard niks meer van het systeem. En rende Sharon als een ware Usain Bolt van spel naar spel om toch iedereen ergens te kunnen plaatsen. Ondertussen probeerde Sharon ook nog leuke foto’s te maken van de dag, maar door de verschillende organisatiepuntjes kwam ze hier bijna niet aan toe. Inmiddels werd de lucht boven ons ook steeds grauwer en leek het erop dat er een stortbui aan zou komen. Terwijl verschillende leerkrachten met hun spel van het veld alweer naar de overkant van de school liepen. Probeerde Manon met de laatste kinderen het penalty schieten af te maken. Met als gevolg dat ze rennend door de regen met het doel en de kinderen naar de overkant moest. Want een regenbuitje kun je hier vaak niet een buitje noemen.  Het kwam dan ook met grof geweld uit de lucht. Terwijl de kinderen dansend onder de veranda stonden was het tijd om Juice te maken. In de staffroom was Sharon bezig met poeder en water om een lekker sapje te maken. Terwijl Manon door de regen met een emmer liep om zoveel mogelijk bekers te verzamelen. Gelukkig kwam er een behulpzaam jongetje rennend door de regen naar Manon toe. En pakte de emmer aan en zei: ‘Let me help you teacher!’.  Terwijl de meeste leeraren gewoon bij de kinderen bleven waren er toch nog twee die bedachten deze Muzugu’s even te helpen. En daar waren we ontzettend blij mee. Net als de kinderen met de juice en de koekjes. Waarbij de kinderen vaak knielende bewegingen maakten om te laten zien dat ze dankbaar waren. Nadat iedereen wat drinken en iets lekkers had gehad ging Manon nog even rond om de leerkrachten ook een koekje te geven. Toen ze met de doos over het schoolplein liep. Kwamen de kinderen renend op haar af, met koekkruimels in de mondhoeken en een zielige blik dat ze nog geen koekje gehad hadden. Helaas!! Daar trapt deze Muzungu niet in. Toen de regen was gestopt was het tijd voor de kinderen om naar huis te gaan. Inmiddels kwam Sharon naar Manon om te vertellen dat we de funday volgende week woensdag zouden voortzetten. Na nog wat laatste dingen te hebben opgeruimd was het voor ons ook tijd om naar huis te gaan. Thuis ploften we moe maar voldaan na deze chaotische dag op ons bankje. En vroegen we onszelf af met wat voor insteek de leeraren aan deze dag waren begonnen. Ervanuit gaan dat er een persoonlijke begeleider bij elk spel zou staan? gelukkig konden we hier achteraf wel heel erg om lachen. En kon je wat betreft organisatie goed het verschil merken tussen de Ugandese relax houding en de Nederlandse perfectie.

Zaterdag stond onze wekelijkste schoonmaak op het programma. We zullen jullie even meenemen hoe dat voor ons eruit ziet. We starten de dag met een ontbijt waarbij weinig woorden worden gewisseld. Dan besluit één van ons op te staan en dat is dan het startsein voor onze schoonmaak. Als eerst staat de afwas op het programma. Ook hierin hebben we allebei onze eigen taak en zodra we hier van afwijken gaat het mis. Sharon wast af en Manon droogt af. Nadat de berg afwas is weggewerkt gaat iedereen aan zijn eigen taak beginnen. Ee klein detail tijdens het schoonmaken wordt er eigenlijk niet gepraat. Er wordt geluisterd naar muziek die ook vaak in een vaste volgorde aan bod komen. Maar na het afwassen gaat Sharon bezig met het aanrecht en ontfermt Manon zich over de tafel. Alle spullen worden weer geordend en voorzien van een sopje. Dan loopt Sharon naar ons verrijdbare keukeneiland en gaat hier dan grondig met een spons overheen. Om daarna alle papieren van de grond te verzamelen en te gaan vegen. Manon probeert ondertussen haar kast wat te ordenen, maar Sharon vraagt zich altijd af wat ze aan het doen is. Afhankelijk van de tijd en de zin wordt er nog gedweild. Of nou ja, er wordt water over de grond gegooid en daar wordt een beetje overheen gegaan met een dweil. Dan is het tijd om een voor één te gaan douchen. Sharon is vaak de eerste die gaat douchen. En Manon ontvangt in haar pyjama de eerste gasten. Om vervolgens na Sharon ook nog even te douchen.

Nadat de eerste gasten weer naar huis waren besloten we een stukje te gaan lopen. In een van onze eerste weken waren we al eens in deze richting gelopen. Nu wilden we alleen een stukje verder lopen. Onderweg kwamen we verschillende kinderen tegen. Waarbij we ons elke keer afvroegen zitten die op de Bondekoschool? Of kennen we die niet? Ook hoorden we vaak Sharon haar naam, want die van Manon is een beetje te moeilijk uit te spreken. Waarbij Sharon zich altijd verbaast afvraagt hoe ze diegene nu weer kent. En vooral hoe diegene haar naam weer weet.  Tijdens het lopen hoorden we opeens ook geschreeuw. Beide keken we op waar dit geluid vandaan kwam. We zagen één jongetje wegrennen en de ander rende de boom in. En vervolgens kwam er een man schreeuwend met een tak in zijn handen aan lopen. Hij stond onder de boom te zwaaien met de tak. Beide schrokken we hiervan en wisten we onbewust wat er zou gaan komen. Dat we langzaam wilde doorlopen, maar toch ook hoopten dat de man ons zag zodat het hem zou afschrikken. Maar niks was minder waar de man klom met de stok de boom in en even later hoorde we dat ook ‘’Ratsjee!!’’. Wij hoefde natuurlijk niet lang na te denken over wat dit geluid betekende. Hoewel we weten dat het hier gebeurd is het toch elke keer confronterend en verdrietig om te zien dat er zo met kinderen wordt omgegaan. Je kan het niet veranderen, maar toch hopen we dat we het soms voor één of twee keer kunnen voorkomen.

Zondag was het weer tijd voor ons om erop uit te gaan. Dit keer stond Mabira forest op het programma. We stonden om 9 uur op de afgesproken plek. Maar zoals jullie waarschijnlijk al weten is te laat komen gebruikelijk in Uganda. Om half 10 was daar dan ook eindelijk onze Tourguide, Walter. Overigens betekend dat dan nog niet dat we ook echt klaar zijn om te gaan. Onderweg moest er nog getankt worden en er moesten nog verschillende onderdelen voor een andere auto gekocht worden. Inmiddels zijn we hier al erg aan gewend. En is onze verbazing groter wanneer we op tijd vertrekken en niet hoeven te wachten, dan wanneer we vaak moeten wachten. Maar na al deze dingen te hebben geregeld kon de tour gaan beginnen. Onderweg verbaasden we ons al enkele keren over welke weggetjes we gingen nemen. En of ze überhaupt ergens naar toe zouden leiden. Toen het ook nog begon te regenen was het feest helemaal compleet. En leken deze wegen meer op rivieren. De weg ging ook steeds meer omhoog. Dit ging echter niet zo makkelijk door de regen. Waardoor de auto verschillende keren afsloeg en weg slibde. Gelukkig was onze Walter een expert in de hellingproef en bleef hij lekker rustig. Hij verzekerde ons ervan dat deze auto het aankon. Eenmaal veilig aangekomen regende het nog steeds dit betekende dat we lekker gingen slapen in de auto. En opeens schrokken we wakker van Walter die kwam vertellen dat het droog was. Echter was dit loosalarm en regende het nog steeds. Dus draaide hij zich nog maar een keer om om verder te slapen. Toen het minder hard ging regenen konden we eindelijk de auto uit. We zouden namelijk gaan ziplinen. We moesten eventjes naar kantoortje om een eigen risico contract te ondertekenen. Waar letterlijk de woorden: Dood, slangenbeet of verlamming instonden. Oke, even slikken en toch maar tekenen. Daarna kregen we een instructie over het zekeren en vastmaken van het tuigje. Sharon zei al snel ‘’In Frankrijk heb je toch altijd twee van die haakjes om je te zekeren?’’ Waarop Manon antwoorde: ‘’Ik hoopte dat je dat niet ging zeggen. Want dat dacht ik namelijk zelf ook al!’’. Ondanks al deze punten begonnen we stoer onze tocht. Eenmaal aangekomen bij ons startpunt. Wat een hoge boom met wat ijzeren pennen bleek te zijn. Maar nergens was iets waar we ons aan konden zekeren. We vroegen ons dan ook af hoe we boven moesten komen. Al snel werd duidelijk dat één van de mannetjes eerst naar boven ging klimmen met een touw. Dit gebeurde heel soepel en dan te bedenken dat hij zelf nergens aan vast zat. Maar het betekende wel dat wij aan dat touw gezekerd gingen worden. Als ware boombekilmmers klommen we naar boven. Daar was het startpunt van onze ziplining. Waar we al ware Tarzans van boom naar boom gingen aan een soort kabelbaan. Gelukkig hadden we onze persoonlijke fotograaf mee. Want één van de jongens had al snel Sharon haar camera te pakken. En probeerde zo van ons de mooiste actiefoto’s en filmpjes te maken. Toen we 6 keer van boom tot boom waren geroetsjt stonden we weer met beide voeten aan de grond. De jongen bij het eind punt vroeg wat nu het programma was. Waarop wij verontwaardigt antwoorden ‘’Back to the car we think? Or can we also do something else’’. Natuurlijk dit is Uganda als je denkt dat je klaar bent is er altijd nog wel iets wat je kunt doen. Dus voegden we ons bij ene groepje dat naar de waterval ging. Kriskras door de jungle kwamen we uit bij een bruine rivier. Het water wat we ons beide voorstelden bij Afrika. Echter was dit een mooie plek en waren we blij dat we dit nog aan ons avontuur konden toevoegen. De terugreis ging een stuk voorspoediger en we hadden een geslaagde dag gehad. Eenmaal thuisgekomen zeiden we tegen elkaar de standaardzin ‘’Was weer een leuke dag vandaag hé!’’.