Afsluiting van een onvergetelijke stageperiode.

De volgende week zou de funday hervat worden. We spraken kort even met de hoofddirecteur hoe het tot nu toe was gegaan. Ja, dat sommige leraren nog steeds vragen hadden had hij wel aan zien komen. De laxheid was volgens hem mens-eigen, daar waren we het niet helemaal mee eens. Het is niet mens-eigen dat is Ugandees-eigen. Achja, achteraf is het allemaal wel weer hilarisch en lachen we er hard om.

Nadat we alvast de scores die tot nu toe waren behaald aan het vergelijken waren kwamen we geschokt tot de conclusie dat bijna alle kinderen de sprint afstand veel sneller hadden gerend dan het wereldrecord van Usain Bolt… Hier klopte iets niet, ja ze rennen hier snel, maar zo snel.. Al snel bleek dat de afstand die wij hadden gemeten niet klopte en het veel minder was dan 100m. Aangezien we de meeste spellen toch opnieuw zouden doen besloten we de 100m sprint op het veld aan de overkant van de weg te laten zijn en dit tijdens de game-tijd van de kinderen te laten plaats vinden, tevens een enorm goed excuus voor ons om eens niet bij een ‘meeting’ te hoeven zijn. Ondanks de kinderen nu verder van het wereldrecord af zaten, zaten sommige kinderen er ontzettend dichtbij. Nadat we vele kinderen gehad hadden vonden zij het tijd dat deze Muzungu teacher ook eens zouden rennen. Sharon zag de bui al hangen.. oke daar gaan we dan. Ze probeerde er nog onderuit te komen door aan te geven dat ze niet snel was en Teacher Manon sowieso zou winnen. Dit bleek niet overtuigend genoeg, aangezien sommige kinderen toch hun hoop op de lange benen hadden gegooid. Dus daar stonden we, aan de start. Wanneer het sein van de tegen elkaar knallende plastic flessen klonk begonnen we te rennen. We kunnen wel stoppen met het proberen om dit te verwoorden in een spannend sportverslag, want ja Manon was binnen een no-time voorop in de race en won dan ook met volle overtuiging. Enkele kinderen stonden bij de finish met onze telefoons klaar om de winnaar al filmend te interviewen. En op de vraag of ze de overwinning verwacht had zei ze: ‘Yes, I because teacher Sharon is always saying that she can’t run very fast.’

Woensdag was het dan zover en werd de funday herhaald. Waarop een leerling zei: ‘Teacher, I don’t understand. You call it a funday, but now it is during already three days.’ Gelukkig scheen deze middag de zon heerlijk en leken de leraren ook het doordraaisysteem te snappen. Het liep gewoon bijna helemaal gesmeerd. Nadat alle spellen gespeeld waren kropen wij terug in de staffroom om alle punten op te tellen terwijl de kinderen buiten dansten op muziek. Nadat we de scores hadden berekend verlosten we ze uit de spanning en had Nigeria gewonnen. Deze kinderen kwamen op het podium en waren dolblij, ook was er voor deze winnaars natuurlijk een kleine prijs en deden zij op het podium een winnaarsdansje. De andere kinderen daarentegen waren erg teleurgesteld, met name het team dat als tweede was geëindigd. Aangezien het al laat was, gaven de leraren aan dat het tijd was om te gaan. Dat ze dan geen prijsje kregen was eén ding, maar dat de leraren hen zelfs geen muziek gaven om op te dansen, daar waren ze niet mee eens.

Nadat we na deze leuke dag terug waren in rainbowvillage gingen we druk aan de slag om pannenkoeken te maken. De volgende dag zou er namelijk een Nederlandse jongen op de school komen filmen en aangezien Theo niet in de buurt was kwam hij bij ons eten. Het was erg gezellig en leuk om ook weer eens een Nederlander te spreken. Die dag erna, na school gingen we samen met hem, Theo en een neef van Theo op naar de Nederlandse ambassade, want ook hier wordt Koningsdag gevierd. Alleen was het hier dan koningsnacht, het was een heus feestje met muziek, het Wilhelmus en lekkere hapjes. En jawel, jawel, je kon Manon niet gelukkiger krijgen er waren zelfs bitterballen!! Het was wel vreemd om zoveel blanken en dan ook nog Nederlanders bij elkaar te zien, hè verdorie konden we niet eens ongegeneerd roddelen over iemand die naast ons stond. Tijdens deze avond maakten we met Martijn, de Nederlandse jongen de afspraak om ’s ochtends voor we weer naar de school zouden gaan een rolex te halen als ontbijt. Zo gezegd, zo gedaan en daar stonden we dan om half acht voor de chapati kraam om een rolex te eten. Met deze goedgevulde magen namen we afscheid en gingen wij naar de school. Voor ons niet een heel spannende dag. De examens zijn namelijk begonnen. Dit houdt in dat alle klassen toetsen maken en voor ons de dag bestaat uit surveilleren, surveilleren, surveilleren en nakijken. Toen het ’s avonds zes uur was, bedachten de leraren dat het nakijken voor vandaag wel klaar was en we volgende week verder zouden gaan. Dit vond voornamelijk Manon, Sharon was inmiddels al klaar met haar deel, helemaal niet erg. Te bedenken dat ze ’s middags om half drie was begonnen.

Tijd voor het weekend, en dit weekend gingen we met een van de leraressen op stap. Voordat we teruggaan naar Nederland willen we namelijk beide een mooie Afrikaanse jurk. En waar in Nederland alleen Maxima het kan permitteren om een op maatgemaakte jurk te laten maken, is dat hier heel gewoon. Dus gingen we op pad, eerst naar de stad om een mooi stofje met een leuk Afrikaans printje te vinden. We bevonden ons in een van de shoppingmallen waar heel veel kleine winkeltjes met allemaal stofjes zaten. Gelukkig was de lerares een kenner en leidde ons naar een specifiek winkeltje. Toen we de vele verschillende stofjes zagen vroegen we ons af hoe lang dit bezoek wel niet zou gaan duren, want hieruit kiezen dat zou nog wat worden. Niets was minder waar, nadat we beide onze kleurvoorkeur hadden doorgegeven en zo ongeveer twee stofjes van elke kleur hadden bekeken vond de lerares de juiste erbij zitten en concludeerde dat we klaar waren, zo dat ging snel! Op naar de naaister. Hiervoor gingen we weer uit de stad en op naar de woonplaats van de lerares. Zelf draagt ze ook altijd prachtige jurken dus hadden we er beide wel vertrouwen in. We kwamen aan in een klein hokje wat ontzettend vol stond en waar we amper onze voeten neer konden zetten, maar je kon zien dat er gewerkt werd. Nadat onze maten opgemeten waren en het design voor de jurken uitgezocht was verlieten we het dorpje en keerden terug naar Rainbowvillage.

Zoals de meeste weekenden waren we de zondag weer thuis en wisten de kinderen ons dan ook opnieuw te vinden. Enkele kinderen hadden zelf fotolijstjes gemaakt of armbandjes die ze ons wilde verkopen. Wanneer ze zelf iets maken willen we daar natuurlijk best eens iets voor geven om hen op deze manier een beetje te steunen. Maar ook hiermee is het weer lastig om te bekijken tot hoever je kan gaan. Waar het ene kind heel goed begrijpt wanneer het genoeg is en dat wij ook geen geld op ons rug hebben groeien is dat voor de ander moeilijker te begrijpen en na dit al meerdere keren uitgelegd te hebben zorgt dit soms wel voor frustratie. Dan doe je zo je best, en wordt je niet begrepen. Daarnaast zien we ook wel in dat ook dit in de cultuur ligt en je het ook de kinderen niet zozeer kwalijk kunt nemen, maar toch is dit soms moeilijk te accepteren. Daarnaast speelt de gedachte van de laatste week in ons hoofd en komt het afscheid nemen van de kinderen nabij, beide kijken we hier tegenop en wilden we dat dit nog niet nodig was.

De laatste week op school vloog dan ook voorbij. De maandag bestond opnieuw uit examens en was het voor ons dus surveilleren en nakijken. Toen het nakijken voor die dag klaar was kwam Sharon ineens op een idee. Zeg Manon zullen we anders nu naar Kampala gaan en dan lekker gaan eten? Dan nemen we wel een Ubertje terug, hoeven we ook niet met de lokale busjes. En ja hoor daar gingen we, lekker op de maandagavond op naar Kampala om lekker te eten. De dinsdag waren we immers toch vrij het was namelijk de dag van de arbeid en dat is hier voor de scholen een nationale dag. Deze dag hebben we besteedt aan het bedenken van hoe we onze eindtraktatie willen vormgeven en hebben we de foto’s van ons met de kinderen uit onze klas laten afdrukken. Daarnaast gingen we ook onze jurken ophalen, eenmaal weer opnieuw bij de naaister aangekomen te zijn moesten we ons eén voor eén in een hoekje wringen en hield de vrouw een doek voor ons om ons vervolgens in de jurk te kunnen stoppen. Toen Manon bij het showen van de eerste jurk aan Sharon vroeg wat ze ervan vond zei ze: ‘Ja, bijzonder.’ Ook Manon zelf voelde zich een beetje een taart in de jurk en Sharon, zij kwam niet eens in haar jurk. Maar goed dat we dus persoonlijk langs waren gegaan en het nog even gerestaureerd kon worden, zodat ook Sharon in haar jurk paste. Een beetje twijfelachtig of we er nu blij mee moesten zijn of niet verlieten we de naaister. Onderweg naar huis stonden we vlak voordat we Kayunga zouden bereiken ineens stil, in de file. Beide hadden we al snel door dat er waarschijnlijk een ongeluk gebeurd zou zijn en renden er van alle kanten mensen op en neer, daarentegen werd er ook veel gelachen. Aangezien de gesprekken in het busje onderling in het Lugandees gevoerd werden kregen we er weinig van mee. Nadat onze ‘conductor’ een kijkje had genomen was het hele busje op de hoogte van de gebeurtenis en vroeg Sharon de man naast haar wat er was gebeurd. Er was inderdaad vlak voor ons een ongeluk met een boda boda en een auto er was ook iemand dood. De man zei dit heel koel en iedereen om ons heen deed alsof er niets gebeurd was. Zowel de mensen in het busje als de mensen op straat, bizar.

De woensdag was de laatste examendag voor de kinderen. Nog eén dag strijden en voor ons dus nog eén dag surveilleren en nakijken. Tevens hoorden we deze dag dat het programma voor de donderdag niet meer door zou kunnen gaan. De man die zou komen spreken kon niet meer, dus zouden de kinderen de donderdag allemaal vrij zijn. Normaal gesproken zouden we hier helemaal niet rauwig om zijn even een dagje in de week vrij, maar nu, nu het onze laatste week was wilden we zoveel mogelijk met de kinderen op de school zijn. Maar oke, oke nog een dagje vrij.

Na school kwamen Madrine (de dochter van een van de leraressen) en nog een meisje van school even bij ons op de veranda zitten. Een goede gelegenheid om een modeshow te houden met de Afrikaanse jurken. Blij verrast was Madrine toen ze ons zag, en kwam met open armen naar ons toe rennen om ons een knuffel te geven, want wat zagen we er mooi uit zei ze. Nadat we onszelf nu in het licht, met iets meer ruimte en vanaf een foto hadden gezien leek het toch ook niet zo erg als dat we dachten en vonden we het zelfs stiekem wel een beetje mooi.  Deze avond kwamen twee leraressen langs om de jurken voor ons te strijken. En nee mam, die mooie strijkplank die jij hebt, dat hebben ze hier niet. Hop een doek op de grond, kleding eroverheen en strijken maar. Onder het genot van een kopje thee en het leren van wat Nederlandse woorden was dit bezoek gezellig.

De onverwachte vrije dag vulden we in met het maken van onze cadeautjes. Sharon maakte bloemen met binnen in de bloem een foto van elk individueel kind en haarzelf. Daarnaast schreef ze op de bloem iets persoonlijks voor elk kind. Manon maakte medailles. Op deze medailles was tevens een foto te vinden van haar en het kind en schreef ze voor ieder een kind een andere kwaliteit om hen nogmaals in te laten zien dat iedereen ergens goed in is en ze in henzelf moeten geloven. Op het moment dat wij dit ’s ochtends in onze pyjama zaten te maken, kwam daar ineens onze grote vriend Garvin langs. ‘ Hello, Goodmorning’.  Nadat hij zag dat we druk waren zei hij: ‘I can see you are very busy. You can continue, than I start cleaning the house. Let me start with washing tenses.’ Beide keken we elkaar aan en moesten we hier stiekem wel om lachen. Sharon was bijna klaar met haar traktatie dus zodra ze klaar was begon ze hem te helpen. De afwas werd gedaan, het huis werd geveegd, de schoenen werden gepoetst en de vloer werd gedweild. Ja, pak die Hollandse dames maar even aan en wijs ze er maar even op dat het huis niet schoon is. Na het afmaken van de traktaties en het opruimen van het huis was het voor ons tijd om nog even naar de school te gaan om te kijken of we de leraren nog konden helpen met iets. En dat kon zeker, rapporten moesten ingevuld worden en de laatste dingen gekopieerd, waar we natuurlijk met alle liefde even hielpen. Aangezien morgen de laatste dag op de school zou zijn besloten we in elke klas, op elk krijtbord iets liefs te schrijven. Met onze beste poging tot handlettering schreven we in alle klassen een boodschap als: ‘Thanks for the nice time at Bondeko.’ Tevens kregen we nog mooie zelfgemaakte oorbellen van de lerares die met ons mee was geweest om de jurken te halen. Van het overige stof had ze voor beide bijpassende oorbellen gemaakt. Nu moesten we de jurken natuurlijk wel op onze laatste dag aandoen.

En een laatste dag konden we natuurlijk niet met lege handen afsluiten dus gingen we ’s avonds met een leraar naar Nansana om fruit te halen. Ja, doe maar tien ananassen en dan halen we bananen en watermeloenen. Goed plan! Bij het kopen van de eerste tien ananassen begonnen we ons al een beetje af te vragen hoe we dit allemaal mee zouden krijgen. Toen de watermeloenen te duur bleken te zijn, moesten er nog eens tien ananassen komen. Maar natuurlijk met twintig ananassen en een tas vol bananen stonden we in Nansana, oke en nu? De leraar wist ergens een hele grote tas vandaan te halen waar hij de meeste ananassen instopte. In onze rugzakken verdwenen er een paar en we hielden er een paar vast. Nu kwam de volgende issue, met deze bepakking zouden we ook weer in een overvol taxibusje moeten gaan zitten. Na enkele taxibusjes afgewezen te hebben, omdat we niet de juiste plek zouden kunnen bemachtigen met deze grote lading ananassen was daar dan eindelijk de goede en namen we plaats. Eenmaal in Kayunga scheurde de zak en stonden we daar dan met al die losse ananassen. Van alle kanten kwamen al boda’s aangereden die ons wel wilde helpen maar toen kwamen daar onze reddende engelen aan. Martin en Radjaap (de buren), zij konden ons prima even helpen met het slepen van de ananassen. Gelukkig mochten we ze bij een vader van een meisje van de school, die ook dichtbij de school woont laten liggen. Nu hoefden we dus niet heel ver met al het fruit te slepen.

Dat was het dan. Traktaties klaar, fruit is gekocht, outfit ligt klaar, klaar voor de laatste dag. Of toch niet.. nog snel bedachten we een act, die we zelf op het Bondeko got talent zouden uitvoeren. Het idee was er al, nu het oefenen nog. We spanden Sharons laken aan de klamboe en het gordijn, knipten er gaten in voor een hoofd, twee armen en twee benen, verzamelden een broek en een shirt en het oefenen kon beginnen. Manon stopte haar hoofd door het gat, haar armen werden gevormd door die van Sharon en haar benen werden gevormd door haar eigen armen. Na even oefenen bedachten we dat het vast goed zou komen en namen we ons voor om maar te gaan slapen. Verbazingwekkend sliepen we deze nacht beide best goed. Hesen we ons in de jurken, pakten alle spullen die we nodig hadden en liepen voor de laatste keer naar de school om daar samen met de kinderen te zijn. We hadden zin in deze leuke dag, maar toch hadden we er ook een dubbel gevoel bij. Wanneer de kinderen ons aan zagen komen in de Afrikaanse jurken waren ze laaiend enthousiast, ‘Wow, teacher, you look so smart!’ Andere kinderen kwamen ons knuffelen, maar sommigen wisten niet zo goed wat ze er van moesten vinden. Hun Muzungu teacher in een Afrikaanse jurk, beetje gek. De eerste twee uren bestond uit het schoonmaken van de school, een goede kans voor ons om eén voor eén alle klassen nog eens bij langs te gaan om hun act te oefenen. Nadat we dit gedaan hadden was het tijd voor het snijden van de ananassen en de bananen. Met hulp van een leerkracht en drie meiden uit P7 (groep 8)  zorgden we ervoor dat er voor alle kinderen een stokje klaar lag met ananas en banaan. Nadat deze stokjes allemaal klaar lagen gingen we de klassen rond. Wanneer we hen dan vertelden dat we dit deden omdat dit onze laatste was, kregen we toch wel een beetje een naar gevoel in onze dikke Muzungu buiken. Toen we alle klassen bij langs waren geweest gingen we beide terug naar onze eigen klas om hen de traktatie te geven met de foto’s. Dit was echter nog iets lastiger, want ja, deze kinderen heb je in de klas gehad en zag je elke dag écht. Bij Sharon zaten de kinderen op de veranda en was de klassenlerares te druk dus was het enigszins chaotisch. Maar vandaag waren de kinderen poeslief en hadden ze door dat Sharon voor het laatst zou zijn. Na het laten zien van de bloemen begonnen ze allemaal te klappen, hoe blij ze waren met deze foto gaf Sharon een warm gevoel. Toen ze ook nog de fluitjes liet zien begonnen ze allemaal te juichen, deze zaten alleen allemaal in de knoop en zouden ze dus later krijgen. Na het uitdelen van de bloemen was het tijd voor een laatste, big hug met de hele groep en was het weer even tijd om te spelen. Bij Manon zaten alle kinderen in de kring. Ze vertelde aan de kinderen dat het haar laatste dag was. En dat ze het een leuke en gezellige tijd vond. Terwijl ze dit aan het vertellen was zag ze dat één van jongens, die ook vaak bij ons langs komen wat verdrietig naar beneden keek. Een andere jongen liep uit de kring en ging over het bureau hangen om maar niet naar de kinderen en Manon te kijken. Dit was een verdrietig gezicht en het leek Manon daarom ook beter om die kinderen niet heel erg aan te kijken. Nadat Manon de kinderen had verteld dat ze een potlood en een glitterpen kregen barste het gekrijs los. Nog nooit kinderen zo blij met dit cadeau gezien. Nadat ze iedereen persoonlijk de medaille en de het potlood en de glitterpen had gegeven was het afscheid bijna klaar. De groepsleerkracht was inmiddels ook in de klas gekomen en maakte een mooie foto van de kinderen en Manon met hun medaille. Na deze fotoshoot gaf hij Manon nog een knuffel en zei: ‘’Thanks for beinig good to all the childeren en us. You did a great job’’. Dit was de laatste druppel die de emmer deed overlopen. En hierna moest Manon daarom ook al snel een traantje wegpinken. Tegen alle verwachtingen van de kinderen en ja Bertus ook van jou in was het dus niet Sharon die deze dag als eerst een traantje liet pinken, maar was het Manon. In de staffroom vond Manon Sharon druk bezig om de fluitjes die ze aan de kinderen zou geven weer uit de knoop te halen.

Een van de leeraren kwam naar ons toe dat het tijd was om te gaan beginnen met Bondeko-got Talent. Voordat iedereen er was en op de goede plaats zat duurde echter nog weer wat langer. Daarna kwam Justus (de directeur) naar ons toe dat het nu echt tijd was om te gaan beginnen. En dat we een beetje tempo erin moesten gooien want de kinderen moesten zo snel mogelijk naar huis. Beide dachten we hier uiteraard anders over. De kinderen moesten helemaal niet naar huis! Maar goed, we begonnen enthousiast aan onze eigen act. Sharon vroeg tijdens de act aan Manon of de kinderen het wel leuk vonden en of ze wel aan het lachen waren. Dit kwam omdat Sharon de handen van Manon aan het uitbeelden was. Hierdoor kon zij de reactie van de kinderen niet zien. Maar ze werd gerustgesteld door het antwoord van Manon dat de kinderen het volgens haar wel leuk vonden. Daarna was het de buurt aan de kinderen zelf. Elke klas had een act waarin ze hun eigen talent konden showen. De acts bestonden uiteraard veel uit dansen maar ook comedy en een ware modeshow waren aanwezig. De hoogste groep (P.7) deed een ware traditionele Afrikaanse dans waarbij twee andere jongens op de trommels aan het spelen waren. Het was mooi om te zien dat alle kinderen zo aan het stralen waren tijdens de acts. In verband met de tijd hadden we het aspect van de jury maar weggelaten. En vertelden we de kinderen dat iedereen een winnaar was! Daarom kreeg ook iedereen een prijsje. Dit was vooral bedoeld om de kinderen een mooie herinnering aan ons te geven. We hadden voor elk kind namelijk een mooi armbandje. Toen was het de bedoeling dat elke leerling weer naar zijn eigen klas ging voor het ophalen van het rapport. Terwijl wij nog druk armbandjes aan het uitdelen waren gingen de meeste kinderen al naar huis. Dit zorgde ervoor dat het afscheid opeens in heel snel en abrupt plaatsvond.

Sharon stond inmiddels verloren in haar eigen klas. Zich aftevragen of de kinderen nu naar huis gingen en dat dit het was of dat er nog iets zou komen. Manon liep voorbij het lokaal en zag Sharon verloren staan. Ze besloot dat het misschien beter was als ze even bij Sharon bleef staan. Als en soort morele steun. Deze morele steun was echter iets te veel en toen besloten ook Sharon haar tranen om tevoorschijn te komen. Nadat alle kinderen uit het klaslokaal van Sharon waren gelopen. Liepen Manon en Sharon naar het midden van het schoolplein. Waar de meeste kinderen met hun tasje klaar stonden om naar huis te gaan. Verbaast keken ze naar de tranen van deze twee Muzungu’s. ‘’Teacher why are you crying?’’. Terwijl de één met een meelevende blik keek vonden sommige kinderen het ook wel erg grappig. Ondanks dat het een verdrietig moment was, moest het even gebeuren. Totdat de directeur plotseling tevoorschijn kwam en zei dat hij de pleister er wel even voor ons zou aftrekken. Hij sprak de kinderen dan ook toe dat het tijd was om te gaan. Hier waren wij echter niet zo blij mee. Laat ons gewoon even lekker huilen en nog de laatste knuffels geven aan deze lieve kinderen. Dan hoort Manon dat haar groepsleerkracht zijn groep bij elkaar roept om de rapporten te gaan uitdelen. Manon besluit om daarom nog maar snel even haar klasje in te gaan. Sharon blijft nog even op het plein staan om de kinderen van haar klas uit te zwaaien. Sommigen snappen het niet helemaal en komen toch nog eens vragen waarom hun juf huilt. Wanneer ze ze uitlegt dat het de laatste dag is en ze niet weet of ze de kinderen nog ziet vragen ze haar verontwaardigd: ‘Maar je komt toch wel terug?’ Nadat ze de kinderen duidelijk maakt dat ze dat heel graag wil, maar niet weet of dat lukt lopen ze weg, draaien zich om en geven haar een knuffel. Eén voor eén komen ze terugrennen om nog een knuffel te geven voor ze het hek uitlopen. Sommige kunnen het niet laten om twee tot drie keer terug te komen rennen. In Sharon haar klas zit eén jongentje die erg op haar gericht is, hij heeft al eens mango’s voor haar meegenomen, een avocado en een armbandje gemaakt. Wanneer hij naar haar toe komt met waterige oogjes en vraagt waarom ze huilt, wordt het toch wel erg moeilijk. Wanneer ze hem uitlegt dat ze gaat en niet weet of ze terug kan komen begint het jongetje te huilen, kan zijn juf niet meer aankijken, draait zich om en loopt weg. Dit moment vond ze heel erg lastig. Gelukkig kon hij zich herpakken, teruglopen en Sharon een dikke knuffel geven, waarna het dan toch echt tijd was voor hem om te gaan.

Wanneer Manon haar inmiddels haar klas is ingelopen kijken de kinderen verbaast als ze deze juf met betraande ogen de klas in zien komen. En een van de kinderen roept daarom al snel: ‘’ohw! Teacher we are going to miss you so much!’’. Dit zorgde uiteraard voor nog meer tranen. Ondanks dat het een moeilijk moment was, was het ook heel mooi. Nog even iedereen aankijken en nog even de laatste knuffels geven. Sharon was inmiddels ook het lokaal binnen gelopen, omdat het hele schoolplein al leeg was. De kinderen van Manon besloten alleen dat het nu wel eens tijd was om te stoppen met huilen. En deelden ze hun tekeningen en zelfs toetsen uit om ons maar te laten stoppen met huilen. Dit lukte alleen helaas niet. De groep bleef ook een beetje om ons heen hangen waarop de leerkracht riep: ‘’Time to go home!!’’. Dit had alleen niet zoveel effect. Manon kreeg van één jongetje het telefoonnummer van zijn vader op haar hand geschreven. Zo kon ze dan toch nog een keer bellen om te praten. Toen de leerkracht nog een keer riep dat het tijd was om te gaan liepen ze echt het schoolplein af. Intussen waren we al een paar keer geroepen. Het was namelijk tijd voor een meeting. We zouden de term onder een lekkere maaltijd met elkaar afsluiten. Wij waren daar alleen helemaal nog niet mee bezig en hadden hier ook niet heel veel zin in. Maar na onze betraande gezichten te hebben afgedroogd besloten we toch maar richting de ICT-ruimte te lopen. Daar was de hele ruimte versierd met slingers en ballonen en stond er een lekkere maaltijd en frisdrank op tafel. Er werd ons vertelt dat het team dit speciaal voor ons georganiseerd had als afscheidsfeestje. Dit vonden we beide een ontzettend lief en mooi gebaar.

Onder het eten vertelde de directeur voor de zoveelste keer dat zijn talent zoveel mogelijk chapatis eten was. Omdat hij dit al meerder keren vertelt had besloten wij dat hij dit maar een keer moest laten zien. Daarom renden we de ICT-ruimte uit om bij het eerste chapati kraampje 10 chapatis te halen. Dat kon hij namelijk makkelijk op. Er waren nog steeds wat kinderen op het plein die uiteraard nieuwsgierig met ons meeliepen. Met een goed gevuld zakje chapati’s kwamen we weer aan op de school. Dit was het moment van de waarheid voor Justus. Maar helaas het record van 10 chapati’s eten heeft hij niet verbroken. Na twee chapati’s gaf hij het al op. Uiteraard kwam dit doordat hij zijn lunch al had opgegeten….. ja ja!!. Hierna ging hij zijn echte talent wel even laten zien. En toverde vliegensvlug zijn gitaar uit de auto. Om vervolgens het liedje ‘’Lean on me’’ te spelen. Dit was natuurlijk ontzettend mooi en zorgde al bijna weer voor een traan. Maar gelukkig waren er wat leerkrachten die dat door hadden en op dat moment weer even en grap in de groep gooiden. Dit zorgde ervoor dat de stemming weer wat luchtiger werd.

Daarna ging elke leerkracht in één woord iets over ons zeggen. Althans het was de bedoeling dat het een woord zou zijn. Maar het werden vaak hele zinnen. Dit mocht de pret niet drukken en waren wij ontroerd om al deze mooie woorden te horen. We vonden het beide fijn om te horen dat we goed en lief voor de kinderen waren geweest. Het was mooi dat dit door andere leerkrachten ook gezien werd. Als afsluiting kregen we nog een mooie kaart. Waar wederom iedereen iets persoonlijks had geschreven. Een van de leerkrachten beschreef tot slot dat we ondanks ons vertrek voor altijd deel uitmaakten van het team. Dit waren mooie woorden om deze moeilijke dag mee af te sluiten.