Op safari!!

Na het lezen van de reacties op ons laatste blog, kregen we het idee dat jullie dachten dat het de laatste zou zijn. Helaas, jullie zijn nog niet helemaal van ons af. Ook de avonturen van onze safari en de laatste dagen hier willen we graag nog even delen.

Na een welbewogen laatste stage dag gaan we zaterdags met Kagumba mee naar de farmersmarket. Kagumba werkt hier op de boerderij en zorgt dat alles loopt. Elke zaterdag worden de producten die ze hier maken verkocht op een marktje in Kampala. Deze keer gingen we mee, toen de auto vol bepakt was, konden we gaan. Eenmaal op het marktje aangekomen werd het kraampje in een mum van tijd opgebouwd en kon de verkoop beginnen. Opvallend van dit marktje was dat de producten die hier verkocht zagen er allen luxer of meer Westers uit. Het verbaasde ons dan ook hoeveel Muzungu’s hierop afkwamen en voornamelijk de kopers waren in plaats van de lokale mensen. Naast het marktje zat een restaurantje waar wij ons gingen settelen om een lekker kopje koffie te drinken. Daarna kregen we een rondleiding over de markt van eén van de verkoopmannen van Kagumba. Want ja, Kagumba zelf was druk en moest andere dingen regelen in Kampala. Ook sloegen wij onze slag en kochten we lekkere dingen, zodat we eens een keer lekker uitgebreid voor ons zelf konden gaan koken. Verse tomaatjes, lekkere sla, tortilla’s en komkommer in een normale vorm. Nadat we onze slag hadden geslagen en het marktje dat niet heel groot was al tien keer over waren gelopen gingen we maar terug naar het restaurantje en namen we nog wat te drinken. Toen de markt een beetje op zijn einde liep, was Kagumba nog steeds nergens te vinden. Dus we wachten… en daar is hij! Inpakken en wegwezen!

Deze avond zouden we gaan stappen in Kampala met Martijn, de jongen die ook op de school gefilmd heeft. Hoewel we inmiddels hartstikke moe waren, is het ons deze keer gelukt om niet als oma’s in slaap te vallen maar wel degelijk met de taxi naar Kampala te gaan. Samen met Martijn, een Amerikaans meisje en een Oegandees meisje gingen we op pad, het nachtleven in. Weer eens even lekker dansen. In tegenstelling tot de vorige keer, toen we met de leraar op pad gingen, zaten we nu meer in het centrum en waren er tijdens het stappen zelfs veel Muzungu’s te zien, we hebben ons weer prima vermaakt. Aangezien het te ver is om ’s nachts weer terug te reizen naar Kayunga sliepen we in hetzelfde gasthuis als waar Martijn verblijft. Een inmens groot gasthuis met heel veel kamers, waar alleen hij verblijft, genoeg plek voor ons erbij dus. Alleen er was iets vreemds… nadat Sharon haar kamer in liep riep de vrouw Manon en wees haar een andere kamer toe. Wat gebeurt er nu? Hebben we ineens een andere kamer? Nu al? We zijn toch nog twee weken samen? Manon kwam eens een kijkje nemen bij Sharon.  ‘Uhm Sharon, hoe groot is jouw bed? Moeten we nu echt al op een andere kamer slapen? Ik dacht dat we dat pas over twee weken zouden doen?’ Na wat gepas besloten we gewoon samen op eén kamer te slapen, ja zo makkelijk krijg je ons niet uit elkaar. Daar wachten we nog even mee.

Nadat we de zondag lekker rustig aan hadden gedaan konden we heerlijk kokkerellen en genoten we van al het lekkers wat we op de farmersmarkt hadden gekocht. ’S Avonds pakten we onze spullen want jaaa… onze safari gaat beginnen!!

In tegenstelling tot wat we normaal gewend zijn stond onze tourguide een half uur te vroeg voor onze deur. Dit betekende dat we de laatste dingen allemaal snel in onze koffer stopten. En onze vuilnis nog even langs de boerderij brachten. Na dit te hebben gedaan konden we vertrekken. Er werd ons vertelt dat we in Kampala gingen wisselen van auto. Ook vertelde Walter (tourguide) dat hij niet helemaal mee zou gaan naar Murchinson falls, maar hij had een prima vervanger naast zich zitten. Van een kleine auto waar we opgepropt in zaten naar een safari busje voor 11 personen. Nu kon de reis echt gaan beginnen. Het zou een lange reis van 6 uren worden. Onderweg reden we langs kleine dorpjes en zagen weer ontzettend veel van hoe de bevolking hier leeft. Hutjes gemaakt van klei, spelende kinderen met autobanden en mensen met verschillende dingen dragend op hun hoofd. Ondanks dat de hutjes van klei waren moesten we erg lachen toen we zagen dat er een zonnepaneeltje op het dak zat. Onze tourguid, George, wilde ons graag een vissersdorpje laten zien. Hij stopte onderweg om het aan een paar mensen de vragen. Toen zagen een paar mannen hun kans schoon en liepen naar het busje om ons om geld te vragen. Maar gelukkig hadden we onze grote broer mee die ze met een boze blik aankeek. En Oegandese ogen zeggen veel, dus de mannen waren zo weer vertrokken. Maar we hadden gelukkig de vissers waren nog steeds bezig. Dus reden we langzaam het vissersdorpje binnen. We liepen over het strand naar de plek waar de mannen, vrouwen en kinderen hard aan het werk waren om hun netten schoon te maken. Ondertussen werden we gevolgd door kinderen die deze Muzungus’s wel erg interessant vonden. Na samen nog even op de foto te zijn gegaan was het tijd om weer verder te gaan. Na een lange dag reizen kwamen we aan bij het nationaal park. We reden richting de accommodatie waar we die nacht zouden gaan overnachten. Hier werd ons ook vertelt dat er ’s avonds nijlpaarden over het terrein konden lopen. Maar dat je hier vooral niet om moest gaan lopen schreeuwen. Gewoon rustig blijven! Oke dan. Na lekker gegeten te hebben gingen we even lekker douchen. Midden in de wildernis zijn er uiteraard wel wat insecten die je komen vrijgezellen tijdens het douchen. Maar het viel ons eigenlijk reuze mee. Daarna besloten we om nog even gezellig bij het kampvuur te gaan zitten. Na weer opgewarmd te zijn door het vuur was het toch echt tijd om te gaan slapen. Onze George drukte ons namelijk op het hart dat we echt om 6 uur moesten ontbijten. Dus hier luisterden wij uiteraard goed naar. We gingen ons klaar maken voor de nacht. Al snel hadden we door dat we deze nacht niet alleen zouden zijn. Maar dat er allemaal fladderende muggen/vliegen en andere insecten om ons heen zouden blijven. Sharon kroop dan ook verkrampt in haar klamboe. Om de volgende morgen in precies dezelfde houding wakker te worden. Snel onze spulletjes pakken en gaan ontbijten. Wij waren natuurlijk stipt op tijd, maar George was nog nergens te bekennen. Na onze droge ontbijtjes te hebben opgegeten kwam hij eraan. En eigenlijk was het toen ook meteen tijd om te gaan. Enthousiast zaten we met onze ochtendhoofden in ons safaribusje benieuwd naar wat voor dieren we vandaag allemaal zouden gaan zien. We zouden eerst op een boot naar de overkant gaan en vanuit daar zou onze game drive beginnen. Eenmaal aan de overkant van de rivier de Nijl ging George nog even iets bespreken met een ander tourguide. Terwijl het raam nog open stond… sprong er zo een aap bij ons in de auto. Eigenlijk wilde we hier allebei een foto van maken, maar vonden we het stiekem ook wel een beetje spannend. Nog voordat we het wisten pakte de aap één van onze ananassen die we onderweg gekocht hadden en sprong weer uit de auto. Inmiddels had George ook door dat er een aap in de auto zat. En probeerde hem nog met kleine steentjes af te schrikken. In de hoop dat hij de ananas zou loslaten. Tevergeefs deze aap dacht daar anders over. Hij liet de lekkere ananas uiteraard niet meer los. Nadat de rust weer was teruggekeerd gingen we verder. Met een opendakje reden we het park in opzoek naar mooie dieren. De eerste dieren die we zagen waren olifanten. Hier maakten we uiteraard als echte toeristen mooie foto’s van om vervolgens weer verder te gaan. In het park waren ook veel antilopen die we tijdens onze rit door de savanne tegen kwamen. Niet veel later zagen we daar het lievelingsdier van Sharon een prachtige giraffe. Toen we verder reden stonden er allemaal safaribusjes stil. Inmiddels waren we er al achter dat er dan iets te zien moest zijn. George vertelde ons dat er een luipaard in de boom zat. En ook zei hij tegen Sharon dat ze maar bovenop het busje moest gaan zitten. Uiteraard liet Sharon zich dat niet twee keer vertellen. Met enige moeite klom ze bovenop. Maar toen ze eenmaal zat had ze prachtig uitzicht. En niet veel later zagen we de luipaard langzaam naar beneden klimmen. George vertelde dat luipaarden verlegen beesten zijn. En dat ze daarom meestal ook heel moeilijk te vinden zijn, maar gelukkig hadden we geluk vandaag. Ook wat betreft het weer want het was een prachtige dag. Sharon zat nog steeds bovenop hier genoot ze erg van ondanks dat het niet de comfortabelste plek was. Maar zo had ze wel een goed uitzicht over de savanne met al haar wilde beesten. Terwijl we aan het rijden waren wees Sharon wild: ‘’Daar een luipaard!’’ nog geen twee meter van ons af lag een luipaard. Maar onze grote vriend George had die helaas niet gezien. En toen we eindelijk de aandacht hadden om te zeggen dat we voorbij een luipaard waren gereden. Ging hij snel in de achteruit, maar helaas de luipaard was nergens meer te bekenen. Toch besloot George om een stukje het bos in te rijden. Terwijl Sharon een beetje angstig boven op het busje zat. ‘’Manon straks springt dat beest opeens uit die bosjes’’. Maar helaas deze luipaard liet zich niet meer zien.

Daarna stopten we Albert Nile waar een paar Nijlpaarden verfrissing zochten in het water. We konden alleen de dikke kont en hun kop af en toe boven water zien. Verder zat er in deze beesten weinig beweging. Overdag koelen ze af in water en ’s avonds gaan ze eropuit. Ondertussen genoten we van onze ananas, de ananas die de aap niet had meegenomen. Toen we onze tocht weer zouden hervatten zei George: ‘’You both want to sit on top?’’ Samen dachten wij… kan dat? Maar we waren natuurlijk even vergeten dat we in Uganda waren en hier kan alles. Dus daar zaten we dan als twee avonturiers boven op ons safaribusje. Met onze haren wapperend in de wind reden we weer door de savanne. Waar we ontzettend veel giraffen zagen die met hun lange benen hun weg naar de overkant zochten. Beide hadden we een glimlach van oor tot oor. Wat was dit nu al een mooie dag! Het was leuk om te zien dat de bestuurders in de busjes erg hun best deden om dieren te spotten. En hierbij ook erg naar het gedrag van de ander beesten keken. Dit maakte dat ze erg hun best deden en niet zomaar een rondje over het park reden.

Na een hele mooie rit door de savanne was het toch echt weer tijd om richting de boot te gaan. Weer terug naar de camping side, waar we afgelopen nacht hadden overnacht. Hier zouden we weer lekker lunchen. Waar we tot onze blijdschap gewoon een lekker broodje konden gaan eten in plaats van een bord vol matoke. Na een uur gerust te hebben was het tijd om met de boot op pad te gaan. We reden weer richting het punt waar we die ochtend ook met de boot waren vertrokken. Na even te wachten in de brandende zon kwam daar onze boot al aangevaren. Een luxe ding met bekleden stoelen en zelfs tapijt. De boot zat al vol mensen en wij waren de laatste Muzungu’s die aan boord zouden gaan. We sprongen aan boord en dachten helemaal achter aan te zitten. Maar niks was minder waar en hadden we ondanks dat we als laatst waren het beste plekje. Allemaal professionele camera’s achter ons en mensen in perfecte safari outfitjes. We voelden ons toch wel een beetje underdressed. Maar dat mocht de pret niet drukken. Varend over de Nijl zagen we allemaal mooie beesten. Ontzettend veel nijlpaarden zochten verfrissing in deze rivier. En vanuit de verte leken het daarom ook op grote stenen in plaats van nijlpaarden. Maar wanneer we dichterbij kwamen zagen we dan toch echt dat het een groot nijlpaard was. Ook krokodillen waren in deze rivier te vinden. Zowel in het water als aan de rand van het water. En wanneer de bestuurder een krokodil aan de rand van het water zag, bedacht hij niet laten we doorvaren. Nee! We gingen er gewoon op af. Om vanaf nog geen meter van de krokodil verwijdert mooie foto’s te kunne maken. Toen de man achter Manon iets uit zijn tas pakte schrok Manon wel een beetje. En was ze blij dat het geluid door de tas kwam en niet van de krokodil voor haar. Langzaam vervolgeden we de tocht over de nijl. Ook mooie vogels waren onderweg niet te missen. Het geluid van de watervallen werd steeds luider. En niet veel later konden we de waterval waar het park zijn naam aan eert goed zien. Met veel geweld kwam het water naar beneden. Maar dit was uiteraard nog niet dichtbij genoeg voor deze avonturiers. We zouden de waterval namelijk in deze hitte gaan beklimmen. We stapten uit de boot om met een groep en een gids aan deze klim te gaan beginnen. Wederom waren er verschillende mensen goed voorbereid. En werden er inklapbare stokken uit de tas gehaald en werd er de laatste deet opgesmeerd. Na deze goede voorbereiding konden we van start. Door de bomen konden we de waterval van steeds dichterbij bewonderen. Het was mooi, maar ondertussen ook erg warm. En onze poriën hadden daarom ook besloten om lekker open te gaan staan. En van onze twee witte muzungu hoofden was nog vrij weinig over. Ze waren namelijk eerder zo rood als een tomaat. Maar we bleven door klimmen en klauteren op weg naar de top. Vanuit daar hadden we een mooi uitzicht over deze krachtige waterval. Terwijl we lekker aan het uithijgen waren genoten we van de waterspetters van de waterval. Hierdoor kregen we een lekkere verfrissende douche. Na mooie foto’s te hebben gemaakt en nog één keer om te kijken was het tijd om verder te lopen. Daar zou namelijk ons safari busje samen met George op ons wachten. Terwijl hij wat verschrikte opkeek van onze rode hoofden was het tijd om weer in het busje te springen. Op weg naar ons hotel. Onderweg vroegen we enthousiast wat het programma voor de volgende dag zou zijn. Waarop George voorzichtig antwoorde dat we morgen terug zouden reizen richting Kampala. Oh! Allebei hadden we gehoopt om nog een dagje in het park te kunnen zijn. Stil vervolgden we onze reis. Ons allebei afvragend of een andere safari in een ander park ook nog mogelijk zou zijn. Maar beide spraken we dit niet om dat we dit niet van de ander wilde verwachten. Op de hotelkamer kwam dit toch naar buiten en maakten we al een beetje een plannetje voor ons volgende tripje. De volgende dag begon de reis naar huis op tijd vertrokken we en tot onze verbazing waren we op tijd ook alweer terug in Kayunga. ’ S Middags kwamen nog enkele kinderen langs die onze foto’s van de safari maar al te graag wilden bewonderen.

Na een geweldige safari gehad te hebben was de volgende dag om even bij te komen. We deden onze was en planden onze volgende tour voor de week erop. Wie weet, zouden hier de leeuwen zich minder verstoppen voor ons. Na een rustige dag gehad te hebben was het de dag erna tijd om souvenirs in te slaan. Op tijd vertrokken we met het taxibusje naar Kampala en liepen we over de craftmarket. Zoveel leuke en mooie dingen hier, wat en voor wie nemen we iets mee. Na de helft van de craft market over te zijn geweest en al veel ingeslagen te hebben was het tijd voor een break en gingen we lunchen bij een restaurantje ernaast. Nadat we hier waren opgeladen konden we er weer tegenaan en opnieuw deden we ons uiterste best om af te dingen en de souvenirs voor een goede prijs te krijgen. Nadat we tassen vol hadden ingeslagen bestelden we een Uber om naar huis te gaan. Deze Uber was alleen niet zo blij toen hij hoorde waar we naar toe moesten. Het leek hem beter een andere Uber te bestellen, want hij ging ons niet brengen. Hè verdorie… nouja.. wachten..wachten.. en wachten dan maar voor de volgende Uber die zelf in de file stond. Maar goed uiteindelijk zaten we en ondanks ook deze man niet echt blij was met onze eindbestemming was hij wel zo vriendelijk ons af te zetten in Kayunga. Toen we de veranda opliepen en de tassen op de bank zetten, sprongen er ineens twee kinderen achter de bank vandaan. Heerlijk toch om je leraar even te laten schrikken. Ook zij wilden graag de foto’s van de safari zien en daarna vond er nog een fotoshoot aka Fik Fameika (de Ugandese Ronnie Flex) plaats.