We are back!

Hallo hallo! Daar zijn we weer, allereerst willen we ons even verontschuldigen voor het lange tijd laten wachten op een nieuw blog. De dagen vliegen hier voorbij en we beleven van alles, het bijhouden en het uitwerken schiet er daarom vaak een beetje bij in. Voor onszelf zijn we daarom druk bezig met een inhaalslag. We willen namelijk voorkomen dat we ook maar iets van deze mooie ervaring vergeten. Na wikken en wegen hebben we daarom bedacht om jullie toch van alles op de hoogte te stellen en we het in etappes met jullie delen en lopen jullie dus zo ongeveer een maand achter op nu.

Stiekem heeft dit alles te maken met het aanpassen aan de cultuur. Alles op zijn tijd.

Na een onvergetelijk weekend begint er dan vanaf maandag weer een stageweek. Aangezien we al vanaf woensdagmiddag niet meer op de school waren geweest, was het weer even een omschakeling. Vanaf nu waren we niet meer de toerist aan het uithangen, maar gingen we weer aan de slag. Eenmaal aangekomen op de school werden we door zowel de leraren als de kinderen warm ontvangen en hoorden we van verschillende kanten dat ze ons gemist hadden. Beide gaf ons dit een goed gevoel en was het omschakelen zo gebeurd.

Deze week staat er veel in het teken van het voorbereiden van de ‘Aflatounday’ die vrijdag zou plaatsvinden. Aflatoun is hier het onderwijsprogramma dat gebruikt wordt als life-skills programma. Waarbij het gaat om het met elkaar omgaan tot het sparen van geld. Ook de ouders van de kinderen komen op deze dag op school dus het moet er natuurlijk allemaal op zijn paasbest uit zien. In P2, de groep waar Sharon lesgeeft oefenen ze veel met het lied behorend bij het programma, om dit vrijdag goed te kunnen presenteren aan de ouders. Daarnaast zou vrijdag ook de assembly van de P2 zijn en word er ook daarmee veel geoefend met de dans, de sketch over ‘the famous person’ en een lied.

Beide merkten we dat het afgelopen weekend ons wel opbrak en in de pauzes bespraken we dan met elkaar dat we vandaag best een keertje wat op tijd naar huis zouden kunnen gaan. Grappig genoeg kwam hier weinig van terecht, of er was ineens een ‘meeting’, of we werden verrast met de nog vele voorbereidingen die getroffen moesten worden voor de Aflatoundag. Maar daar was dan de donderdag, ‘International Womensday’.  In tegenstelling tot in Nederland is deze dag hier een officiële vrije dag, de perfecte dag voor ons om eens even bij te komen. Eén van de leraren beloofde langs te komen om de was te doen en voor ons te koken, het was immers Womensday. Ondanks we die dag meerdere keren hints gaven wanneer hij langs liep, moesten we deze klusjes toch echt zelf doen. We hebben ons deze dag dan ook als ware huisvrouwen gedragen. Het huis opruimen en poetsen, de kasten netjes maken, de was doen en de afwas. Nu nog even naar het marktje lopen voor wat eten en dan kan het relaxen voor vandaag beginnen. De terugweg kwamen we enkele jongens van de Bondekoschool tegen, zij gingen nog even met ons mee om een spelletje te spelen. We gaven hen een glaasje drinken en sneden stukjes ananas. Blikken werden naar elkaar uitgewisseld, want fruit dat is een luxe product hier en krijgen de meeste kinderen niet zomaar. En hoe bescheiden ze eerst wachten met het pakken, hoe snel het bord leeg was nadat we hadden aangegeven dat ze er best van mochten eten (het startsein was gegeven). Bijzonder om dit zo te zien en beide vinden we het dan mooi dat we ze op deze manier iets kunnen geven. Daarnaast zijn we ons er wel van bewust dat we uit moeten kijken wat en hoeveel je geeft. Zodat ze niet langskomen omdat ze weten dat er iets te halen valt, maar omdat ze het leuk vinden om langs te komen.

De vrijdag was een drukke, gezellige en geslaagde dag. De dag begon met de assembly. Het was ontzetten grappig om te zien hoe de kinderen van P2, Sharon haar familie naspeelde. Daarnaast hebben ze ook leuk gedanst en gezongen. Na de assembly was het tijd voor de opening van de ‘Aflatounday’. Als eerst stond het opruimen van de omgeving op het programma. Hier rijdt er geen vuilnisdienst rond en zijn er geen vuilnisbakken. Iedereen gooit alles op straat en overal ligt dan ook afval. Het is daarom goed om de kinderen bewust te laten maken van het opruimen van de straat. Elke twee klassen hadden een plek aangewezen gekregen waar zij aan de slag gingen. Gras werd gemaaid en zakken vol plastic flessen, stukken stof en andere afvalmaterialen werden verzameld en naar de school gebracht om het daar vervolgens te sorteren. Dorpsbewoners reageerden erg dankbaar, natuurlijk was dit mooi om te zien, maar hé ruim je vervolgens ook je eigen rotzooi op?

Na het afvalruimen was het tijd om rond te kijken in de verschillende klassen. Elke klas had verschillende dingen gemaakt. In de onderbouw waren dit voornamelijk knutselwerkjes die gepresenteerd werden in de klas. Vanaf P4 waren het zelfgemaakte voorwerpen die later die dag verkocht zouden worden aan de ouders. Er waren zelfgemaakte kaarten, flessen die versierd waren met stukken stof, en ook zijn er van flessen heuse bloempotjes gemaakt en is er een bloem ingezet. Enkele leerlingen zijn deze dag druk bezig geweest met het maken van verschillende gerechtjes en sap, ook deze konden tegen een kleine betaling werden gekocht op het marktje. Op deze manier leren de kinderen het principe van het omgaan met geld en het waardering krijgen voor een eigen gemaakt kunstwerk. Natuurlijk konden wij de onschuldige verkoopgezichtjes niet weerstaan en zijn ook wij met een stapel kaarten en twee bloempotten teruggekomen.

Dit weekend brachten wij bij ons huisje door. De zaterdag kwamen er smiddags ineens een paar kinderen van de school langs. Beiden vonden we dit erg leuk en gezellig en leerden we hen het spel UNO aan, en reken maar dat dit spel aansloeg.  Want kaarten die er anders uitzien dan de standaard kaarten, die kennen ze natuurlijk niet hier. Ook het laatste weekend dat Rixt in Uganda zou zijn en daarom zouden we ’s avonds met enkele leraren op stap gaan. Echter wanneer het voor hen duidelijk werd dat we niet álles voor hen zouden betalen haakten er al velen af. Daarom besloten we om het feestje te verplaatsen naar Rainbowvillage. Wij zouden zorgen voor wat frisdrank en iets te eten. In het dorp kochten we twee kratjes frisdrank, maar dat is natuurlijk een beetje te zwaar om mee te slepen, dus wordt er een bodamannetje geregeld, die de kratjes op zijn boda knoopt en naar ons huisje rijdt. Na nog wat nootjes en chapati gekocht te hebben zijn wij er klaar voor. Tegen acht uur kwamen ze allen bij ons op de veranda. Ja en met allen gaat het ook om de kinderen van de leraren en ‘maids’ van de leraren. Want als er iets te halen valt, zijn ze erbij.  Nadat het eerst een beetje onwennig was zorgde Rixt ervoor dat de eerste danspasjes gezet werden en was al snel bijna iedereen aan het dansen, helemaal op het moment dat het licht op de veranda uitging. De nootjes en de chapati waren natuurlijk op voordat we er erg in hadden. Nadat Rixt geëscorteerd werd naar haar huisje, kwam iedereen nog even terug. Gezellig dachten we, ze gaan nog even zitten. Dit was een beetje anders, ze grepen nog snel een flesje frisdrank, dronken het op en bedankten ons voor de avond. Uuhmm okee, ja graag gedaan! Dopjes en gebruikte rietjes alles werd meegenomen, want ja wie weet waar je het voor kunt gebruiken. Is prima! Geeft niks, geniet ervan…

The day-after was gemakkelijker dan de meeste day-afters in Nederland. Lekker frisdrankjes en om 12 uur iedereen de deur (veranda) uit, prima vol te houden. Maar ook na dit feestje bleef natuurlijk rommel achter. We raapten stukjes popcorn en veegden de veranda waarop we vervolgens plaats namen op de bank voor een relax-zondag. Ook deze dag wisten de kinderen van de school ons te vinden om te kaarten. De jongens; Kizza en Habiyu kwamen samen op een fiets, dit vond Lawrence wel handig en leende de fiets. Na het kaarten wilden de kinderen ons kennis laten maken met de guava’s, een vrucht dat hier veel voorkomt. Hop, hop, hop als ware avonturiers liepen we het veld in en kwamen we bij een boom. Tjop, tjop, tjop als een ware aap klom Kizza de boom in, tot de hoogste tak om de vruchten te plukken. Waar wij beneden ons verbaasden over hoe behendig het eraan toe ging en hoe alles goed ging werden de vruchten naar beneden gegooid en verzameld, vervolgens liepen we terug naar ons huisje om na het wassen van de vruchten deze op te gaan eten. Aangezien sommigen nog niet helemaal rijp waren, was het beter het schil ervan af te snijden. Maar een snijplank, wat is dat? En hoe gebruik je dat? Nadat alle vruchten op waren, was het tijd voor een interview. Habiyu had zich vermomd tot ware cameraman/interviewer en samen met Eve werd ons het hemd van het lijf gevraagd. ‘Hebben jullie vriendjes? Wat doen jullie ouders voor werk? En Teacher Manon; Can you show us your beautiful smile?’ In tussentijd was de fiets van de kinderen nog steeds niet terug en vroegen we ons af op welke wereldreis Lawrence was gegaan. Na het proeven van de guava’s was het tijd voor een nieuw lekkernij uit de grond namelijk rietsuiker. Een hele ‘sugarcane’ kwam tevoorschijn en werd in stukken gebroken zodat we er allen van konden genieten. Eten delen dat kunnen ze hier wel! Ook op de school bij het ontbijt nemen sommige kinderen brood of iets anders mee wat er gegeten wordt, dit wordt natuurlijk met elkaar gedeeld, hoe klein de stukjes soms ook zijn.

Ook Junior en Daniel kwamen nog even bij deze Muzunu teachers kijken. Junior had zijn armbandjes klaar en wilde deze maar al te graag aan ons verkopen. Hij maakt zelf armbandjes van papierenkralen om zo een fiets bij elkaar te verdienen en ook dat weerstaat ons juffenhart natuurlijk niet.
Aangezien de bodadriver de dag na het feest niet weer terugkwam, raapten we onze moed maar bij elkaar en sleepten we zelf de kratjes terug naar het winkeltje. Dit was voor de dorpsbewoners een giller, want waarom zou je van die kratjes gaan lopen zeulen en dan zijn het ook nog twee Muzungus die dat doen. Na wat gestuntel waren we bij de winkel gearriveerd…Helaas niemand aanwezig… Op goed geluk hebben we ze voor het winkeltje neergezet.

’S Avonds bedachten we te gaan voor een gebakken ei met rijst. Hoewel we enige twijfels hadden bij het open tikken van het ei, leek het ons na het klutsen wel prima. De volgende dag dacht Sharon daar immers iets anders over en was met name in de ochtend, de wc haar grote vriend. Waardoor ze dus maar een dagje thuisbleef. Op school vroeg iedereen bezorgd waar Teacher Sharon was die dag. Ook was het de laatste dag van Rixt. Helaas zou ze vandaag weer terugvliegen naar ons vertrouwde kikkerlandje. Na een dikke knuffel is het tijd om afscheid te nemen. Ze vertelt Manon dat ze nog even op bezoek zou gaan bij Sharon, om te kijken hoe het met haar gaat. En om nog wat boeken van Jane langs te brengen. Jane is de vrouw van het weeshuis. Om wat geld te verdienen maakt ze met een groepje vrouwen notebooks met een mooie Afrikaanse stof eromheen. Rixt gaat deze boeken voor haar verkopen in Nederland. Maar aangezien het zware boeken voor in de koffer zijn, hadden wij aangegeven er ook een paar mee te willen nemen. En natuurlijk hebben we er zelf ook eén gekocht. Inmiddels worden deze boeken elke dag mee naar school genomen en kunnen kinderen er wat in tekenen of schrijven als herinnering. Na een lange, saaie en eenzame dag in het blauwe huisje is Sharon dan ook enorm blij om Manon achter de bananenboom tevoorschijn zien te komen. Gelukkig voelt Sharon zich alweer een stuk beter en kan het herenigde duo dinsdag weer samen naar de school.

Woensdags was daar ineens meneer de schoolfotograaf. Beide waren we hier natuurlijk niet op voorbereid en moesten er ineens foto’s gemaakt worden van de klas, en een teamfoto. Hoewel we nog subtiel probeerden aan te geven dat we er maar tijdelijk waren en er dus niet persé bij op hoefden kon dit natuurlijk niet en moesten ook wij eraan geloven. Deze beste man was erg geïnteresseerd in de Muzungu’s op de school en begon dan ook toen het moment daar was een gesprekje met Teacher Manon. ‘Have you ever been in Canada? I went there. It is very cold, there is much snow there. And where do you come from?’ Na een korte conversatie kwam meneer de schoolfotograaf Teacher Sharon tegen. ‘Hello, have you ever been in Canada? I went there. It is very cold, there is much snow there. And where do you come from?’ Bij deze trokken we de conclusie dat de schoolfotograaf best een mafkees was, maar hij kan vast héééél goed foto’s maken.

Dit weekend gingen we weer richting Kampala. Ons doel was een prachtige jurk voor Manon. Zodat zij zich zondag eindelijk eens vrouwelijk kon vertonen in de kerk. Onze eerste stop was de shopping mall. Of terwijl een groot gebouw met 100 hokjes waar mensen opgepropt hun spulletjes verkopen. Van de meest kitscherige jurken tot aan nephaar, als je door alle troep heen kijkt viel er ontzettend veel te halen. Tot onze grote verbazing kwamen we in deze grote stad een bekende tegen. Namelijk een leerkracht van de school. Die ook verbaasd was om ons te zien. Ze vroeg daarom ook: ‘’With who are you here?’’. Waarop wij elkaar aanwezen. Haar antwoord hierop was: ‘’ Mmm, good luck!’’ en weg was ze weer. Nadat zo’n beetje de hele shopping mall wist dat er muzungu’s aanwezig waren in de mall. Vonden wij het wel weer tijd om te gaan. Een oké jurk gingen we in deze hokjes niet vinden. Daarom besloten we om naar de Craft market te gaan. Maar vanaf het punt waar wij waren wisten we niet zeker welke kant we ook alweer precies op moesten. Helaas zijn hier niet echt wegwijzers te vinden in de stad. We dachten er echter wel bijna te zijn, of in ieder geval de goede kant op te lopen. Maar besloten toch om een Boda-boda mannetje te vragen. Hij dacht de jackpot te winnen met deze muzungu’s. Maar Sharon keek natuurlijk oplettend naar de wijzende hand van deze meneer. En dacht dit kan ik zelf. Een stukje verder twijfelden we toch even welke kant op. Maar door een helder moment van ons beide kwamen we gewoon bij de craft market uit. We besloten om eerst in het restaurantje naast de craft market een ijsje te eten. Het smaakte heerlijk naar bevroren biefstuk…. Uhhh aardbei.

Daarin doken we de craft market in. Of eerder van alle kanten trokken mensen ons naar hun kraampjes. Beiden vinden we het altijd leuk om hier rondtekijken, maar na een halfuurtje vinden we het ook wel weer prima. Nadat we een beetje een oké jurk hadden gekocht waren we blij dat we er weer uit konden. Next stop Garden city, nog even naar onze favoriete winkel: Brood. Een lekker Hollands broodje kopen en nog even door de gewone supermarkt. Beide waren we blij verast. Want we vonden namelijk naast de Garden city ons favoriete restaurant ‘’ JAVA’S!!!!!’’. Dit betekende dat we ons weer schaamden voor ons gedrag wat betreft eten. We bekeken de menu kaart alsof we al 3 maanden op een onbewoond eiland vertoeven. En bestellen daarna een gerecht waarbij we onze vingers aflikken. De buiken van deze muzugu’s zijn weer gevuld en kunnen weer richting huis. Nadat we een busje gevonden hadden die richting Wakiso ging kon de terugweg beginnen. Geluk voor ons! Wij zaten voorin, dat betekent niet gesqueezed worden. Sharon zat aan de kant van het raam en maakte deed dan ook haar uiterste best om de ‘conductor’, de man die het busje vol probeert te krijgen, te helpen.

Onze dag zag er zondag uit zoals dat van de meeste mensen hier naar de kerk. De wekker ging om 7 uur zodat we ons om half 8 konden vertonen op de school. De kinderen zouden namelijk eerst nog een lekker bekertje porridge krijgen. Om daarna om 8 uur in de kerk te zitten. Bij de school aangekomen was daar geen leraar te zien. En de keuken was dicht. De kinderen vroegen aan ons of ze nog porridge kregen. Echter konden wij op deze vraag ook geen antwoord geven. Wij vroegen onszelf namelijk af of dat wel al gemaakt was, of dat dit ook nog moest gebeuren. Na een kwartier kwam er één leraar aangesloft. Zij ging opzoek naar de sleutel van het kantoor. Dit duurde allemaal ontzettend lang. Ondertussen was de keuken wel open en konden de kinderen genieten van een beker porridge. Na een halfuur kwamen de andere leerkrachten op hun dode gemak binnenlopen. Iedereen leek verder geen haast te hebben. Ondanks dat de kerkdienst eigenlijk al begonnen zou moeten zijn. Iedereen ging nog rustig een bekertje porridge eten. Nadat de directeur ook gearriveerd was werd er een rij van kinderen gecreëerd. Hier werd uiteindelijk niks mee gedaan. Daarom besloten wij in ons beste Ugandees ‘’Tugende!’’ te groepen. Om vervolgens als twee moeder ganzen voorop te lopen. Met achter ons een rij vrolijke kinderen. Bij de kerk aangekomen bleek er nog een dienst bezig te zijn. Dus waarom zou je haast hebben? Wanneer iedereen een plekje in de kerk heeft gevonden kan de dienst beginnen. Sommige kinderen zingen in het koor, anderen doen het gebed en weer een ander groepje voert een dansje op. De PowerPoint wordt tijdens de dienst nog gemaakt. Maar verder is het een vrolijke dienst. Zeker als er een waar gospel koor zich nestelt bij het altaar. En Manon begint te roepen: ‘’Dit moet ik even filmen!’’.

Na deze gezegde kerkdienst lopen we tevreden de kerk uit terug naar ons huisje. Nog voordat we onze jurken uit konden doen en ons weer in een comfortabele outfit te hijsen. Komt daar het eerste bezoek al aan. Dat is handig op de zondag zo dicht bij Teacher Sharon & Teacher Manon dan gaan we even langs. Het bezoek wordt gevuld met dansen, dansen, dansen, dansen en nog eens dansen. Het bezoek is erg leuk, maar vijf wilde beesten op de veranda is toch een beetje druk. Maar het blijven lieve kinderen.