Dora the explorer

Na moe maar voldaan donderdagavond terug te zijn gekomen, kregen we een smsje dat we de volgende dag niet om zeven, maar om negen uur opgehaald zouden worden. Dat was een meevaller!

’s Ochtends werd Sharon wakker door het geluid van de wekker, of nee, toch niet. Er werd gebeld. Met een halfslaperige stem nam ze op. Het was de reisbegeleider die onze trip zou komen verzorgen en belde met de verrassing dat we toch om zeven uur gehaald zouden worden. Ja, nee natuurlijk geen probleem. Sharon hing de telefoon op, keek naar haar telefoon en zag dat het al vijf voor zeven was. Een beetje gestrest riep ze naar Manon: ‘Ze wachten maar, ik wil nog even douchen. We moeten ook vaak genoeg op die Ugandezen hier wachten.’

In snelle vaart maken we ons klaar en pakken we alles bij elkaar en zo zitten we dan om half acht op de boda boda onderweg naar het verzamelpunt. Aangekomen bij het verzamelpunt, de Bahaii tempel waar we al eerder geweest zijn, blijken we de eerste te zijn. We besluiten nog wat rond te lopen en zien plotseling allemaal meneer Nielsontjes lopen. Eéntje vond ons erg interessant en begon achter ons aan te rennen. Wanneer wij ons opsplitsten had het aapje het even moeilijk wie hij zou gaan volgen. Hij besloot voor Manon te gaan, waarop ze paniekerig riep. ‘Hé aap, ren niet zo!’. Daarvan schrok het beest natuurlijk ontzettend en Manon was weer veilig.

Het wachten duurde verrassend genoeg weer heerlijk lang. Na tweeënhalf uur kwam daar dan eindelijk ons busje aanrijden. En hé daar was de volgende verrassing. Er waren geen twee vrije stoelen, maar er was er nog maar eén. De andere studenten werden gerustgesteld door de reisbegeleider. ‘Ruimte genoeg hoor, de twee die nog komen zijn maar klein.’ Dat was een tegenvaller toen ze ons zagen. Wederom zaten we als sardientjes in het busje dit keer niet voor even maar voor een tien uur lange rit. De studenten kwamen uit Canada, Verenigde Staten en Spanje, sommigen waren hier voor stage (SPH) en anderen voor vrijwilligerswerk rondom de zorg.

Onze eerste stop voor de heenweg was een rondvaart over de Nijl, iets waar we aan toe waren om de benen te kunnen strekken. We voeren over de Nijl waarbij de gids vertelde over de omgeving, de vogels en de geschiedenis van deze plek. Ook bezochten we de oorsprong van de Nijl waar natuurlijk een toeristisch kiekje gemaakt moest worden. Vervolgens vervolgeden we onze rondvaart over ‘Lake Victoria,’ een groot meer waar de Nijl aan kruist. Bijzonder om te zien hoe de richting van het water verschilt van een meer en een rivier. Na deze rondvaart vervolgeden we onze tocht. De volgende stop zou een wijnproeverij worden. Beide stellen we ons een boomgaard van druiven voor en een terrasje. Een plek waar we gezellig een wijntje kunnen drinken…. naïef als we zijn. Want we zitten hier natuurlijk niet in Frankrijk, maar in Oeganda. We stoppen daarom ook plotseling langs de weg. Aan onze linkerzijde zie we een ontzettend veel rook en vatten staan. In plaats van een Franse boomgaard, meer een duistere illegale fabriek. We krijgen een rondleiding door deze illegale fabriek. Tijdens deze rondleiding is iedereen plotseling aan het huilen. Niet doordat we ontroerd zijn, maar de rook in onze ogen wordt een beetje teveel. De man die uit een huisje geplukt werd om ons even rond te leiden proeft iets uit een slangetje. Hij spuugt het vervolgens op het vuur. Hierdoor ontstaat een steekvlam. Later komt hij aanzetten met een bekertje met hetzelfde spul als uit het slangetje. Dit blijkt de lokale wijn te zijn. Allemaal nemen we huilend een slok. Natuurlijk allemaal uit hetzelfde bekertje. De smaak was vergelijkbaar met spiritus we pasten dan ook allemaal voor een tweede slok. Onze reisbegeleider en de chauffeur kochten wel wat flessen. Want de plek waar we naar toe zouden gaan zou ’s avonds heel koud zijn. Hierdoor hadden we dit medicijn nodig om ons op te warmen. Het was een echt wondermiddel en zou elke kwaal genezen.

Vervolgens zitten we nog 5 uur opgepropt in de auto om uiteindelijk bij ons hotel aan te komen. Waar een heerlijke warme maaltijd op ons staat te wachten. Samen bespreken we de dag van morgen door. We gaan watervallen bezoeken. Correctie we gaan hiken naar de watervallen. We zijn beide erg blij dat we hiervan op de hoogte waren gesteld. Zodat we onze beste wandelschoenen hadden meegenomen. Echter is dit op de hoogte stellen nogal lastig in de Oegandese cultuur dus op sandalen zullen we morgen het avontuur aan moeten gaan. Iedereen was erg moe van deze lange reisdag dus onze bedjes werden snel opgezocht.

Met prachtig uitzicht werden we wakker. Dit mooie uitzicht hadden we nog niet gezien, omdat we gisteravond aankwamen in het donker. Vanaf ons hutje kunnen we zelfs al 2 watervallen zien. Na een lekker ontbijt van pancakes is het tijd om te gaan lopen. Nog voordat we eigenlijk begonnen zijn ligt Sharon al languit op de grond. Dit belooft wat voor deze dag! Gelukkig krijgen we prachtige wandelstokken, die later onze grootste vrienden blijken te zijn. Als ware leden van de scouting beginnen we aan onze wandeltocht. Na de eerste 5 minuten hebben we bijna allemaal al een bezweten gezicht. Dit geeft veel hoop voor de rest van deze 4 uur durende tocht. Maar wanneer we bij de eerste waterval aankomen is dit het allemaal waard. Als ware aapjes klauteren we naar beneden om van een verfrissende douche te genieten. Tijd om weer te gaan lopen naar waterval nummer 2. Onderweg komen we een beekje tegen waar kinderen hun kleding in aan het wassen zijn. En maken we kennis met Joseph de kameleon. Het huisdier van één van de jongens die we tegen kwamen. Hij wil graag een foto van ons maken met de kameleon, uiteraard tegen betaling. Dan komen we aan bij waterval nummer 2. Zo kort als de overgang in deze blog is zo lang voelde het in het echt. Tot nu toe genoten we nog steeds van de stukjes afdaling totdat we van de tweede waterval naar nummer 3 gingen. Het afdalen werd erg steil en erg was bijna geen pad te bekennen. Gelukkig worden we geholpen door lokale jongens. Die Manon maar adviseerde om haar schoenen gewoon uit te doen. En Sharon stap voor stap aanwees waar ze haar voet neer moest zetten. We vervloekten op dat moment onze sandalen. Terwijl we door onze helden op slippers werden geholpen. Plotseling verschijnt er ineens een ladder die we moeten afdalen, ach ja waarom niet. Een beetje twijfelend beginnen we aan de afdaling, de takken waaruit deze ladder bestaat zijn niet allemaal even recht en stevig en de afstand tussen de opeenvolgende takken is ook best groot. Toch is het ons gelukt om allen heelhuids beneden te komen. Wanneer we allemaal opgelucht onderaan de ladder staan, komt daar ineens een vrouw aangewandeld met een boom op haar hoofd.  Ook zij moet de trap beklimmen, maar dan omhoog. Verbazingwekkend staan we te kijken hoe ze behendig, zonder moeite met de boom op haar hoofd naar boven klimt. Vervolgens gaat onze afdaling verder, wanneer we veilig bij de waterval zijn aangekomen, maken de helden op slippers nog even een fotoreportage van ons.

Op dat moment denken we het ergste gehad te hebben. De derde waterval is namelijk bereikt dat betekent bijna weer bij het hotel. Niks blijkt minder waar te zijn. Er staat ons namelijk nog een geweldige hellingproef te wachten. Als ware berggeiten proberen we fanatiek naar boven te klimmen. Al snel blijkt dat Sharon een erg oude berggeit is. Maar we hebben beide met een mooi tomatenhoofd de top bereikt. Ondanks de zware stukken was het het allemaal waard. En konden we van een verdiende lunch genieten. Wat voor deze keer eens niet uit Matooke en posho bestond, maar een lekkere tosti. Na ons te hebben opgefrist vertrekken we richting de koffieplantage. Waar we onze eigen koffie gaan maken. De koffie wordt normaal gesproken door weduwen gemaakt. Om op deze manier geld te verdienen.  Tijdens het maken van de koffie zijn er drie jongetjes die daar wonen bij komen zitten, dat is interessant al die Muzungu’s hier. Regelmatig hoorden we dan ook ‘Muzungu, Muzungu’ zodat we even aandacht aan het gaven. Ook zeiden ze dat ze graag even op de foto wilden om te poseren.
Na het proces van het maken is het tijd om een kopje strong koffie te proeven. Dit houdt in dat je de koffie niet door een filter doet. Maar het gewoon toevoegt aan het kokendhete water. Dit maakt dat we lekkere zwarte heksentanden krijgen, tijdens het drinken van de heerlijke koffie. We krijgen allemaal een klein zakje mee met onze zelfgemaakte koffie. De laatste stop voor de dag is de zonsondergang bekijken vanaf een berg. Terwijl we genieten van het uitzicht krijgen we verschillende verhalen te horen over de historie en verschillende bevolkingsgroepen in Oeganda. Tijdens één van de verhalen wordt ons vertelt dat de opa van onze reisbegeleider wel 140 jaar oud is geworden. We vragen ons af of dit in Muzungu jaren is geteld of in Afrikaanse jaren. Na deze mooie zonsondergang gingen we terug naar de accommodatie waar ons een heerlijke maaltijd stond te wachten. Curryrijst met twee heerlijke chapatti, precies waar onze magen naar vroegen. Bij het typen van dit verslag beseffen we ons beiden dat het woord hotel niet echt overeenkomt met het beeld wat jullie zullen vormen bij het woord en tevens bij het diner. Maar voor Afrikaanse begrippen had het voor ons betreft een Michelinster gekregen.

De volgende ochtend stond er nog een lekker ontbijt voor ons klaar om vervolgens weer een lange reis terug naar Kayunga tegemoet te gaan. Tijdens het ontbijt vertelt de reisleider dat we rond twee uur in de middag wel weer terug zouden zijn. Eenmaal onderweg kregen we allen al snel onze twijfels hierbij en maakten we maar de nodige grapjes over het verschil van tijdsbegrip in de Westerse wereld en de Afrikaanse wereld. Even zo opgepropt als de heenweg begon de terugweg, eerst zou er nog een stop plaatsvinden bij de plaats van de koffietour, waar we de hikestokken zouden afzetten.

We blijven in de auto zitten terwijl de stokken worden uitgeladen. Dan ziet Sharon ineens een vrouw met een andere vrouw in haar armen aan komen rennen. De ogen van de vrouw rolden weg het zag er erg naar uit. Sharon schrok van dit beeld en wees de rest van de studenten hierop. Eén van de studenten (verpleegster) riep dat ze uit de auto wilde en rende naar de vrouw toe. Zij kon helaas op dit moment ook niks doen, het verhaal ging dat het een epileptische aanval was. Er kwam al snel een boda boda driver aan. De vrouw werd daar overheen gelegd en een andere vrouw ging achter haar zitten om haar te ondersteunen. Daar gingen ze dan… Zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, waarvan we niet weten hoe ver dat van de plek vandaan was. Het was nou eenmaal niet een erg bewoonde wereld waar we ons op dat moment bevonden. Nog een beetje in shock stapte iedereen weer in en ging onze reis verder, niet wetende hoe het met deze vrouw is afgelopen..

Na enkele uren rijden reden we langs een weg waar van alle kanten apen op de auto afkwamen lopen. Nieuwsgierig om te kijken of de voorbijgangers iets lekkers voor ze hadden. We voelden ons de slechtste Muzungu’s ooit, die niet eens een banaantje voor deze apen bij ons hadden. Het was een leuk gezicht om deze apen zo in het wild te zien leven. De tijd verstreek en ook twee uur kwam dichterbij, verrassend genoeg waren we nog lang niet terug. Dit zou nog wel even duren.

Inmiddels begon de sfeer te stijgen in de auto en hielden we met onze grappen elkaar op de been, of nouja konden we die benen maar strekken. Ook de liedjes op de radio werden met de minuut toepasselijker waar we steeds weer om moesten lachen ‘It’s a long way home’, ‘I’m falling in pieces.’

Eindelijk daar zijn we weer. Twee uur thuis werd verlengd en om negen uur ’s avonds arriveerden we weer bij ons huisje. Je moet er maar om blijven lachen anders houd je het hier niet lang vol.

Het was een weekend vol avontuur, het leren kennen van nieuwe mensen, het ontdekken van een ander deel van het land. Op een hele andere manier, waar we ons nu toch meer toeristen voelden, maar op sommige momenten we toch weer teruggetrokken werden in realiteit van het leven hier.