Geen stress

Na een zeer gezegende zondag van een zes uur durende kerkdienst is het weer tijd voor een nieuwe stageweek. Om de week is er op maandagmiddag een meeting, vergadering met alle leraren. Ook deze maandag behoort daarbij. Heerlijk, onze favoriete tijdbesteding. Maar vandaag gaan we het ook hebben over de bezoeken aan rainbowvillage van de kinderen. Beide kijken we er dan een beetje tegenop, maar vinden we het daarentegen ook fijn dat erover gesproken wordt. Hopelijk is het daarna dan gewoon duidelijk voor zowel de kinderen, ons en de andere leraren, zodat er geen misverstanden meer ontstaan. Tijdens de meeting wordt er gesproken over verschillende zaken, wanneer het op dit onderwerp aan komt blijkt ineens niemand moeite te hebben met de bezoeken. ‘Maar ze mogen nog wel komen, helemaal verboden? Nee, dat is niet nodig?’ Een beetje verbaasd staan we hiervan te kijken. Waarom de kinderen dan zo toespreken als je eigenlijk iets anders bedoelt. Beide denken we hetzelfde, voorspelbaar en duidelijk, dat moet je voor de kinderen zijn. Dan is het ook niet nodig om ze op deze manier toe te spreken. Wel zijn de bezoeken een beetje afgebakend. Zo mogen ze alleen in de weekenden komen, tot ongeveer vijf uur en alleen als de ouders van de kinderen ervan af weten. Nog steeds een beetje verbaasd van de antwoorden van de leerkrachten, maar daarentegen ook opgelucht verlaten we de vergadering. Nadat we even hadden gerelaxt in het blauwe huisje, gingen we op weg naar het weeshuis om daar nog even een paar uurtjes door te brengen. We werden hier weer warm ontvangen door Jane en de kinderen. Wij leerden tellen tot vijf in het Lugandees en probeerden het liedje hoofd, schouders, knie en teen aan hen te leren. Dit zorgt voor beide kanten voor hilarische momenten. De ‘g’ blijft een ontzettend moeilijke letter hier, om uit te spreken. Maar daarentegen Lugandees, is nou ook niet bepaald appeltje-eitje. Jane schotelde ons een kop thee voor met een bord vol stukjes brood, ontzettend lief, maar stiekem is dat brood hier wel een beetje droog. En zo’n vol bord delen met de kinderen, dat is niet de bedoeling, dit is voor de gasten en jullie moeten dat dan ook opeten. Nadat Junior al een aantal keren ons aanspoorde om het op te eten bedacht Joshua dat we er een wedstrijdje van moesten maken. Oké wie kan als eerst zijn brood opeten, en ja dit was een goede motivatie voor ons om alles op te krijgen. Na flink kauwen en slokken thee erachter aan te drinken, was Manon de eerste die het brood op kreeg, maar Sharon had het eerst de thee op een 1-1 eindstand dus. Inmiddels begon het buiten al donker te worden en vroeg Jane voor de grap of ze vast bedden klaar moest maken. Nadat we nog even met de kinderen verder praatten gingen we weer op weg naar rainbowvillage.

Deze dinsdag gaf ik, Sharon mijn creatieve les, tijdens deze les had ik de klas opgedeeld in verschillende groepjes, waarbij elk groepje zijn eigen activiteit had. Twee groepjes gingen dan deze les verven. Het was wel even wennen. Hoe we in Nederland de tafels bedekken met kranten, de kwasten alleen op het papier gebruiken en het papier op de tafel laten liggen. Waren de kinderen ook lekker op de tafel aan het verven, lagen sommige kinderen op de grond te verven, waarbij er voor de vloer dus ook geen ontkomen aanwas voor een nieuw kleurtje en werden de gezichten en lichamen van de kinderen niet overgeslagen. Hoe ik me hier een beetje over zat te verbazen en me afvroeg of dit wel kon, leek mijn mentor het prima te vinden dus liet ik het maar gaan. Aan het eind van de les werden de tafels dan ook buiten gezet, werd er water overheen gegooid en gingen alle kinderen lekker met hun handen eroverheen om het schoon te maken. Het leek wel een feestje! Manon was druk bezig met het maken van een krant met haar klas tijdens haar Engels les. In plaats van te leren hoe een advertentie eruit ziet, hoe deze is opgebouwd en waar het uit bestaat is het natuurlijk veel interessanter, leuker en leerzamer voor de kinderen om dit zelf te ervaren. In groepjes werden de verschillende onderdelen verdeelt en gingen de kinderen aan de slag. Twee meisjes schreven een brief, hierbij werd nadrukkelijk geschreven dat het niet over eén van hen ging en het gewoon een verhaal was. Daarentegen had Manon al een vermoeden dat dit anders lag. Later ging ik, Manon, daarom ook even in gesprek met eén van de meisjes. Het verhaal ging over een meisje dat heel erg twijfelde of haar ouders wel van haar hielden. Het meisje had deze twijfels omdat ze haar ouders nooit zag. Haar vader woonde niet in Uganda en haar moeder woonde niet in de buurt. Ze had haar moeder met kerst gelukkig weer even gezien. En vanaf toen wist ze dat ondanks dat ze haar ouders niet altijd zag. Ze toch enorm van haar hielden en hun best deden om het schoolgeld te betalen. Tijdens het lezen van de brief raakte het mij hoe puur en eerlijk het meisje, Eva, dit had verwoord Ik vroeg haar na het lezen ook of het over haarzelf ging. Waarbij ze met tranen in haar ogen knikte. Hiervan moest ik uiteraard zelf ook even slikken en besloot haar een dikke knuffel te geven en een compliment voor deze mooie brief te geven.

Na school bedachten we om even naar Nansana te gaan om daar de wat grotere boodschappen te doen, onderweg naar het busje kwamen we daar Eva tegen, het meisje van verhaal. Onderling wisselden we in het Nederlands snel uit dat ze ook best mee mocht. En besloten haar mee te vragen naar Nansana, dit wilde ze natuurlijk wel en met zijn drieën stapten we in het busje. Eenmaal in Nansana uitte Eva haar lichte frustratie. ‘Al die mensen kijken jullie aan of zeggen iets, maar hallo ik ben er ook. Ik ben gewoon onzichtbaar naast jullie.’ Ja, het valt niet mee om als local met twee Muzugu’s erop uit te gaan haha. Nadat we in de winkel langs de diepvries waren gelopen benadrukt Eva even dat ijs wel heel lekker was. Toen we de benodigde boodschappen hadden en buiten stonden vroegen we haar dan ook of we alles hadden, of toch iets waren vergeten. ‘Ik denk het wel zegt ze, ik denk dat we een ijsje vergeten zijn.’ Dus haalden we nog maar snel een ijsje.

Wanneer eén van de beveiligingsmannen van eén van de winkels dan ook iets tegen ons zei en niet tegen haar was het tijd om er wat van te zeggen. ‘Hallo, hier ben ik!’ De man keerde zich direct naar ons en vroeg of ze ons lastig viel, welnee, dit lieve kind dat ons lastig valt? Ze wil gewoon graag dat je ook hallo tegen haar zegt. Na dit lachwekkende moment hielden we weer eén van de taxibusjes aan om onze weg terug naar Kayunga te vinden. In het busje was het aan Eva om iets over teacher Sharon and teacher Manon te zeggen. En de conclusie is: ‘Teacher Manon, she really loves children so much. Even when you don’t get it, than she explains it again. And Teacher Sharon, she is always happy, even when there are some problems.’ Met deze mooie woorden konden wij vannacht lekker slapen.

Op woensdag is het natuurlijk weer tijd voor de clubs! Deze club bestond voornamelijk uit het bedenken en oefenen van de dansjes voor de mini-musical. Van het gedans van alle kinderen worden we beide zo vrolijk, daarentegen voelen we onszelf nogal wat stijfjes… bij het zien van die soepele heupjes en elastische benen. Inmiddels liepen de clubs aan het einde en kwamen er steeds meer kinderen richting de muziek gelopen, ook wij maakten een eind aan de les van vandaag en besloten de muziek nog even aan te laten staan. Voor we het wisten stond het vol met groepjes kinderen die op hun eigen manier, op verschillende plekken stonden te dansen. Een battletje hier, een gezamenlijk dansje daar. Heerlijk om naar te kijken (en stiekem mee te doen). Toen het vijf uur was, was het toch echt tijd om de muziekbox op te ruimen en was het voor de kinderen bijna tijd om naar huis te gaan. Onderweg naar huis liepen we samen met enkele kinderen van de school. Opeens kwam Joshua naar Sharon gerend met een papiertje in zijn hand. ‘Teacher, this is for you.’ Sharon dacht nog even dat hij een briefje voor haar geschreven had, wanneer ze deze openvouwde bleek er echter een telefoonnummer en een mailadres op te staan dus vroeg ze Joshua ‘What is this?’, ‘Oh, it is the number of the man which was standing on the road with a bycicle. He would like to talk to you.’ Man op een fiets? Dacht Sharon, ik heb niemand gezien.  Het zal wel, lachend liepen we verder naar huis.

Maar dan.. nadat we al een tijdje even bij het huisje zaten liep Manon naar binnen om iets te pakken. Ook Sharon liep even naar binnen en gooide de deur achter haar dicht. Maar toenn… het keycoard was zojuist tussen de deur komen te zitten wat ervoor zorgde dat de deur niet meer openging. En aangezien er voor alle ramen een soort van tralie zit als je deze opendoet konden we met geen mogelijkheid met onze dikke Nederlandse lijven naar buiten klimmen. Lekker bezig Sharon! Wachten dan maar, tot er iemand voorbij loopt, wij zijn namelijk het eerste huisje en er lopen regelmatig mensen langs. Uiteraard… net op het moment dat je ze nodig hebt, loopt er niemand. Oké, oké we wachten wel even. Daar hebben we dan Maureen die langsloopt, Sharon roept haar door het raam en legt de situatie uit. Nadat ze probeert aan de deur te trekken krijgt ook zij hem niet open. Dan loopt Kasaija langs, misschien is dit dan onze redder in nood. We zwaaien en roepen hem maar eerst denkt hij dat we een grap uithalen en loopt verder. Wanneer hij écht lijkt door te lopen beginnen we beide te roepen, ‘noo,stopp!!! We are stuck in the house.’ Na wat prutsen en trekken denkt hij dat het toch beter is om iemand van de boerderij te bellen om een hamer te regelen. Maar op dat moment is er nog eén kans, de schaar! Met de schaar probeert hij het keycoard in stukjes te knippen om het zo tussen de deur uit te kunnen trekken. En jaaa… het werkt!!!! Kasaija de redder in nood!

Komend weekend is het Pasen (ja, we lopen nog steeds ruim een maand achter) en aangezien dit betekent dat we een lang weekend hebben, gaan we erop uit! We gaan voor een weekend naar Ssese Island. De directeur van de school is er daar op honeymoon geweest. Dus hem vragen we om verschillende dingen die we kunnen doen en voor enkele namen van hotels waar we op kunnen zoeken. Wonder boven wonder kunnen we via booking.com gewoon een hotel reserveren. Misschien een beetje naïef, om ervan uit te gaan dat dit ook hier gewoon goed werkt, maar we boeken een hotelletje en kijken uit naar het weekend.

Nog één dagje naar stage en dan een lekker lang weekend. Op de school ziet Manon Junior, jongen van het weeshuis, wat verdrietig bij een paal staan. Ze besluit hier even heen te lopen om te kijken wat er aan de hand is. Al snel wordt duidelijk dat er wel iets is, maar dat er op dit moment niet over gesproken wordt. Wanneer Sharon komt aanlopen probeert ze ook nog even met Junior te praten, maar tevergeefs. We besluiten het voor nu te laten en aan te geven dat hij altijd bij ons langs kan komen als er iets is. Daarop was zijn antwoord dat hij dezelfde middag even langs zou komen. Die middag duurde het dan ook niet lang voordat hij ons huisje had gevonden. Nog steeds met een verdrietige blik in zijn ogen kwam hij zitten op de veranda. Inmiddels waren er in onze hoofden al verschillende scenario’s voorbijgekomen, misschien zijn er problemen thuis of vallen zijn cijfers tegen waardoor hij teleurgesteld is. Niets bleek minder waar te zijn.. voorzichtig begon hij te praten en vertelde hij dat hij door eén van de leraren geslagen was… vol verbazing vroegen we nog eens wat zeg je? Het ging niet alleen om hem, maar tevens om zes anderen.. geschokt hoorden we zijn verhaal aan en konden we onze oren niet geloven. In Uganda wordt er op de meeste scholen geslagen ondanks het verboden is, dit is eén van de grote cultuurverschillen vinden wij. Op deze school is het immers wel strikt verboden en wordt het dan ook niet getolereerd. We besloten dit met Rixt te communiceren en later in de avond hadden we even contact. Het viel allemaal een beetje rauw op ons dak, met het vooruitzicht om een weekend erop uit te gaan en nu net dit gehoord te hebben gekregen.. Het was wel even fijn om Rixt te spreken, nu was het even van ons af en zodra we terug waren zouden we het vertellen aan Theo.

Donderdagavond krijgen we ook nog een mailtje dat het hotel al is volgeboekt, gelukkig staan er meerdere hotelletjes op booking.com en reserveren we dus maar een nieuwe. Geen stress en op naar een leuk avontuur…. Wordt vervolgd..